** Reflexións II. Reflexións veraniegas

A Lareira e os larereiros (chamábamonos así) tan dados ás citas e refráns seguramente me dirían que non hai mal que por ben non veña, e que todo sucede por algunha razón. Tamén que non hai mal que cen anos dure.

García Márquez (xa sabedes que son "fan") pola contra, podería dicirme aquelo de que ninguén se merece as miña bágoas e que quen sexa digno delas non me fará chorar, ou que se cadra Deus quere que coñeza moitas persoas equivocadas para que, cando por fin apareza a adecuada, a poida recoñecer.

Citas, refráns, frases sabias e populares para dar e tomar. Por unha vez vou tirar delas e facerlles caso, porque se cadra, teñen o seu de certo.

Ás veces precisamos que algo ou alguén aparentemente alleo a unha determinada circunstancia apareza ou se cruce nas nosas vidas para darnos conta doutras cousas.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Vaia galimatías. Xa sabedes como son as miñas reflexións e aínda por encima, agora que estou deixando de lado a García Márquez e me estou aficionado á Alvariño, creo que o seu estilo particular está comezando a facer mella en min. Espero que non me acuse de plaxio. Pero é certo. ¿Cantas veces temos que pasar por unha situación extrema, poñer incluso en peligro a nosa vida, para entender certas cousas, para dar un xiro ó noso peregrinar diario e ver as cousas dende outra óptica?

Pois algo así me aconteceu a min o outro día. Ás veces cruzaste cunha persoa que che di algo, que parece ser amigo, con quen parece que teñas tantas e tantas cousas en común, con quen en pouquísimo tempo alcanzas unha dose de relación altísima. Desas persoas, aparentemente, importantes para un, desas que coidas que deixarán pegada na túa vida.

Desas que cando algo negativo acontece, cando ves peligrar a túa relación con el/ela, no primeiro momento te levas un disgusto fenomenal, un berrinche incrible etc etc. Eu cruceime con alguén así fai unhas semanas. Pero como despois da emoción primeiriza sempre chega o batacazo final, cando isto aconteceu, pasei dous días jodida. Sen embargo, ó terceiro: sorpresa!!!

Acordeime de tódalas citas da Lareira, de tódalas frases que tanto me gustan de García Márquez, de tódolos refráns que citei ó principio deste artigo e, sorpresa de novo, decateime de que había outra persoa que estaba aí á sombra, dende facía tempo, alguén de quen xa case me tiña medio esquecido, alguén que se merecía máis e mellor atención pola miña parte. E descubrín que ás veces, a máis nimia e insignificante das cousas que nos pasan a cotío, se nos parásemos a pensar sobre ela, descubriríamos
infinidade de matices. Eu descubrín que podemos deixarnos levar por toda a luz, o brillo e a espectacularidade que desprende o ouro, pero que todo o que reluce o é. Que, ó fin e ó cabo, a min sempre me gustou máis a prata, as cousas sinxelas, as persoas sen tantas dobreces e tanta gaita. Aqueles que se ven vir de fronte, que non andan con lerias, que non precisan de palabras bonitas e peloteos manidos para
deixar pegada.

Esta semana descubrín que non podo ir contra min mesma, que hai cousas que están por encima de tódalas outras e que non podo controlar o futuro, pero que si podo decidir como quero vivir o presente. E que, de momento, unha das dúas persoas sobre as que falo no artigo está totalmente fora da miña vida por decisión súa propia ademais: ti o quixeches así. E que a outra está, cada vez máis, moi dentro dela.

Esperemos que para as reflexións otoñais non cambiaran xa as cousas.

---

ARTIGO REMITIDO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica