** QUE RABIA DA CANDO...........!!!

...t e discriminan por miope. Si rapaces, sinto decepcionar a imaxe de perfección absoluta que tiñades de min pero si, son miope. Non hai nada nin ninguén perfecto, non? e eu non ía ser menos.

Veredes, unha destas longas tardes deste chuvioso Agosto estaba eu aburrida e decidín voltar a un mundo no que facía que non me adentraba: o cibermundo, ou o que é o mesmo, o mundo dos ciberlighes, porque ó fin e ó cabo, iso é o que todo dios parece buscar na internete. E cal non foi a miña sorpresa o decatarme de que as cousas mudaran e moito, dende a miña última "ciberexperiencia". Atopeime cun friki co que mantiven unha primeira conversa un tanto, imos deixalo en, atípica. O de friki conste que é unha valoración meramente subxectiva. Tamén por se é relevante, vou engadir un detalle sobre o rapaz en cuestión: tiña estudos superiores. Non quere dicir que o que non chegou a rematar a antiga EXB non poida manter unha conversa coherente, pero precisamente porque si pode, o feito de que a persoa coa que estás a falar teña unha carreira universitaria superior, debería ser suficiente para asegurar unha conversa de calidade.

Dende o primeiro momento as súas preguntas foron moi estranas, ou iso me pareceron a min. Igual a cousa funciona así. Explicar cómo eran aquelas preguntas é complicado porque daba a impresión de que o home tiña un formulario cunha serie de cuestións que a súa interlocutora tiña que cumprir, e de non ser así, non había conversa posible. Así pois a conversa comezou cunha batería de preguntas sen sentido, sen contexto e sen lóxica algunha.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Podedes imaxinar como me sentía ante semellante retahila de preguntas sen ton nin son. Estaba un pouco perdida, pero ata me facía gracia o conto, así que deixei que continuara. Cómo acostumo a vestir, que tipo de roupa me gusta, se acostumo a usar chaquetas (aínda estou a intentar dilucidar a importancia de tan relevante cuestión) foron algunhas das cousas que me preguntou, pero, repito, así, sen un contexto coherente que as fixera máis dixeribles, porque ó fin e ó cabo, que che pregunten que estilo tes ó vestir, tampouco é tan grave cando se fai no contexto adecuado, coas palabras adecuadas e no momento adecuado.

A nosa primeira conversa rematou trala pregunta de se normalmente visto de chaqueta. Non sei se estaba xa demasiado cansa, demasiado sosa ou demasiado que, pero tiña suficiente xa para unha primeira conversa. O seguinte día que coincidimos, e preguntarédesvos porque houbo un segundo, continuou pola mesma línea, pero esta vez xa se encargaba el de preguntar e responder. Se na primeira conversa me sentín como se estivese realizando un casting ó que non me presentara, un casting no que decidirían se era unha mula con bos dentes para ser mercada, nesta segunda conversa era como se o home quixera deixarme claro cales eran as súas aspiracións, como quería a mula. Desta vez as preguntas eran do tipo: Non fumas, non? Claro, ante unha pregunta formulada así, eu que non fumo, respondín que non, pero é que ante tal intimidación, tampouco lle diría que sí aínda que a resposta fose afirmativa. A seguinte e última pregunta da ronda de preguntas do día foi: non usarás lentes, non si? Unha que xa estaba que se mordía a súa velenosa lingua, se antes respondería que non fumaba aínda que botase fume polo nariz, agora respondería que si usaba aínda de non ser o caso, que o é.

O meu gozo nun pozo, .... e supoño que o del. Ah, vaia, usas lentes. Bueno, pero levarás case sempre lentillas, non si? Todas estades máis guapas con lentillas. Pois non, non, verás, as lentillas fanme dano e canseime de usalas, ademáis e que me vexo moito máis mona e resultona con gafas que con lentillas.
...................................................
............................................
.............................
Fin da conversa.
A partir dese momento ata eu entendín que as cousas xa non voltarían a ser o mesmo entre nós. De feito, teño que dicir no seu favor, que se despediu educadamente cando lle preguntei, 3 horas despois, se non lle gustaban as rapazas con gafas. Pero para entón, eran os rapaces frikis que fan preguntas raras os que non me gustaban a min.
Hai que ver como está o mundo. Agora xa non me alarmo ante a posible elección dos nosos fillos á carta. Porque non???

---

QUE RABIA DA CANDO....!!! elaborado por: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica