** Peceiras de coiro marrón

Detesto a Papá Nöel, sóbranme os motivos. Non é de agora, o mal xa ven de vello. Hoxe pola maña estiven meditando sobre a data na que empecei a terlle tirría o “fulano” ése. Foi hai moitos anos, aínda era un cativo. Recordo que estivera vendo a tv pola tarde. Non recordo o programa, supoño que sería a típica programación do día de Noiteboa da Primeira Cadea, qué remedio, non había outra. Xa vos podedes facer unha idea. Os presentadores do “especial”, (agora que o penso, os guionistas debían ser becarios), recordáronnos toda a tarde ós cativos que tiñamos que “deixarlle os zapatos a Papá Nöel na ventá”. Eu, que era unha alma inocente, tomei o consello o pé da letra. Era un consello que viña da tele, de Madrid, seguro que os presentadores sabían do que estaban a falar.

Daquela vivía nunha casa e a miña ventá daba para o tellado do porche. Sen dicirlle nada a ningún dos meus maiores, a Juanjito tampouco, e tendo en conta que Papa Nöel era un gran descoñecido para min, decidín atendelo coas miñas mellores galas. Eu, como sempre fora máis de tratar cos reis magos quixen cumprir o mellor posible o protocolo de Laponia. Pois nada, nos se me ocorreu mellor cousa que coller os zapatos novos, aínda sen estrear, abrir a ventá do meu cuarto e deixalos enriba do tellado. Podo asegurarvos que aquela noite non choveu, diluviou.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Pola mañá, ó espertar, vin que había algúns agasallos no cuarto, un xersei ou un pixama, pouca cousa. Nin reparei nos regalos e fun directo a ventá. Xa imaxinaredes a miña cara de espanto, os meus zapatos novos estaban literalmente encharcados. Supoño que naquel instante dúas grandes bágoas caeron dos meus ollos, ¡qué desgusto, Papá Nöel non os vira e pasara de largo! Recollín os zapatos chorando e con eles na man presenteime na cociña. Alí estaba a aboa e alí me foi desvelado o gran misterio da Nadal.

¿Papa Nöel? Bah..., ¡onde estén os reis magos! Eses si que son de confianza. Non hai comparación. E os camellos moi agradecidos, que lles deixas un chisco de turrón ou uns polvoróns e cómenchos todiños. Deben ser de bo dente, fan coma min,¡ja, ja!, que todo o que adelgacei dende que son ovo-lácteo-vexetariano engordeino no Nadal, certo é que xa levamos un par de meses de Nadal. O que non teño moi claro é si este Nadal intermiiiiiinnnnaaable é circunstancia atenuante ou agravante. Ten que ser agravante, claro, eu engordei. Déixovos, a bici estame esperando. Saúdos para todos, especialmente para Jessica. Non podo remedialo, dende que me dixo que era o seu ídolo síntome como se fose Bisbal. Tamén aproveito para saudar a Julio que me mandou uns visitantes estupendos este Nadal. Instaleinos no cuarto dos invitados e díxenlle que poden quedarse con nós o tempo que queiran, que son benvidos.

---

ARTIGO REALIZADO POR: Alvariño
Gran Colaborador de A Lareira Máxica