Publicacións
** Corazón patchwork
Ahora que ha llegado el verano es un buen momento para limpiar el trastero. He tomado una decisión. Me cuesta, pero estoy decidido. Creo que es lo mejor que puedo hacer. Otras veces he pensado lo mismo y no he sido capaz de desprenderme del todo de los recuerdos. Esta vez quiero que sea diferente. Para volar hay que soltar lastre. Dicho así, parece fácil. No lo es.
No me gusta guardar trastos, sólo lo imprescindible, lo que vale la pena.
Si me dan a elegir entre mirar hacia delante o hacia atrás, yo lo tengo claro. Lo mejor es lo que está por venir, más que nada porque es el futuro es el tiempo que nos queda. Lo otro es la antesala del futuro, lo que va detrás. En este caso, poca cosa. Me equivoqué, no digo que no lo pasara bien. Digo que me equivoqué, nada más. A lo mejor donde vi elegancia solo había altura, y donde vi cercanía hoy solo veo frialdad. Creía que llevaba las gafas bien graduadas pero empiezo a tener dudas.
Tengo que hacerme con una bolsa de basura, de esas de las grandes, y empezar a llenarla. En primer lugar, voy a tirar todos nuestros desencuentros, que son muchos y tienen que ocupar una barbaridad. En segundo lugar, meto mi apatía. En tercer lugar, tiro tu frialdad porque si hay algo que no soporto son las estiradas. Y en cuarto lugar, si me queda espacio, que se vayan los diez años que llevamos así, haciendo el tonto, que si sí, que si no,…
Después, uno a uno voy a juntar los trocitos de mi pobre corazón. Espero tenerlos todos, te pedí que no te quedases con ninguno. Esta misma noche, después de cenar, los sacaré del bolsillo del pantalón y los colocaré encima de la mesa de la cocina. Con un poquito de maña y la ayuda del loctite voy a fabricarme uno nuevo. Lo peor que me puede pasar es que me quede alguna arritmia, o quizás algo de taquicardia, Es un riesgo que tengo que correr, no soy cardiólogo, solo soy un aficionado al bricolaje limpiando el trastero.
RELATO ESCRITO POR: Alvariño
Colaborador habitual de A Lareira Máxica
11 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Ay o amor, querido amigo Alvariño. o amor, ése ente abstracto que nos deixa alegrías pero tamén sinsabores, como todo na vida. Din que do amor ó odío hai un paso. Seguramente sexa certo. Tamén se soe dicir que tendemos a falar mal do que non podemos ter, so para xustificar que non o temos. Se nos paramos a pensar, tamén sería certo en moitos caso... O que teño claro é que sen amor non se pode vivir e que máis vale telo intentado que quedarse coas ganas. Certo que sempre hai segundas oportunidades. Como se soe dicir: o que a segue a consegue. Aínda que non sempre se cumpre, cómpre intentalo e non quedarse coas dúbidas. Nada se perde. Incluso cando se trata dunha persoa coa que non houbo sorte nun primeiro intento.
Alvariño, polo que vexo algunha muller che fixo moito dano. Xa se sabe que o amor doe, pero se non doera non existiría o amor. O amor está por riba de todo, fainos facer, como dicía o outro día, cousas que en circunstancias normais non fariamos. Cando o amor está por riba dos defectos do ser querido, o amor é, sen dubidalo, auténtico. Caso contrario, non era amor verdadeiro.
Iso si, outras veces é moi recomendable facer tábula rasa...
AMIGOS: Les mandamos este link (entre muchos otros que se pueden encontrar en la red) a fin que entre todos hagamos algo en repudio a esta cuestión. Les dejamos la inquietud. Nosotros vamos seguramente a escribir algo al respecto en nuestro blog, al igual que lo hicimos con la lucha contra la pornografía infantil en internet, con igual sentido.
http://www.24con.com/conurbano/nota/23080-Internet-sacó-de-la-red-el-perverso-Día-del-pedófilo/
Desde ya, muchas gracias a todos por apoyar este repudio. Hagan correr la voz.
EL EQUIPO DEL BLOG
http://liniersasinotequeremos.blogspot.com
A min o relato de Alvariño lémbrame aquela carta que gañara un concurso de cartas de amor. Creo que xa a publicaramos aquí algunha vez. De todos modos buscareina e mandareilla a Julio para que cha faga chegar ou a publique ou o que sexa. Tampouco ten moita importancia, pero seguro que che gusta lela.
Sobre o relato en si, que podo decirche?
10 anos son moitos, pero máis é toda unha vida, e mellor darse conta agora da presencia de toda esa apatía, esa frialdade, etc. Mellor tarde que nunca.
Gústame esa obxetividade do "protagonista". Polo menos é quen de deixar de lado algúns deses sentimentos dos que fala Julio tan típicos en momentos coma este, para admitir que tampouco el o fixo perfecto.
Que decirche Alvariño, que ti xa non saibas. O amor éche así. Nesta vida nada é de balde. Antes ou despois hai que pasar por caixa. Supoño que vos o estades a facer agora.
Pero ti, perdón, o protagonista, vese que é un tipo listo, e que xa foi a ferretería mercar todo o que precisa para recompoñerse. Só lle queda poñerse a elo e ir xuntando os anaquiños. O pegamento xa o ten.
So che podo decir, que te entendo. Que doe. Pero tamén que o que non mata, fai máis forte.
Alvariño: Moitas gracias por dedicarme este relato. Gustou moito. Ainda que non sei si en certa forma me estas desanimando a ser ferido polas flechas de Cupido.JeJe. Ainda que o amor pode romperche o corazón, podoche decir que é peor a soidade, que te apolilla por dentro. Non ter amigos, cos que sair e problemas de relacións coa familia, fan que te aisles e te sintas un bulto neste mundo. Por eso, prefiro arriesgarme a namorarme(ogalla, surga a ocasión)porque según se dice o amor fai que te marques un obxetivo na vida que alcanzar e como no anterior relato teu, podes atopar o remedio para acabar con esa polilla que me invade dende hai mais de 30 anos. Perdoa que volva ó anterior relato, pero é que me vin reflejado nel.
Gracias tamen a tí Maria por dedicarme unhas palabras, en certa forma de consello.
¡Hola Moucho!
Vaia por diante: eu non escribo relatos para desanimar a ninguén. Se alguén sofre este efecto secundario despois de ler algo escrito por min que mo faga saber de inmediato e prometo tirar o teclado pola ventá.
Este relato non é máis que a outra cara do amor, o desamor. O outro día, lendo un comentario teu, entendín que idealizabas o namoramento coma unha especie de "milagre" que enche a vida de felicidade. É así, pero non sempre. Non hai máis que ver a cifra das vítimas da violencia machista. Eses si que son amores que matan.
Sen poñernos en casos tan terribles, a miña intención non foi máis que mostrarche a outra cara do amor, o que ven cando o amor se acaba e do “nos” hai que volver o “eu”.
O máis difícil é que estando so, non eres libre de todo, porque ós corazóns patchword , feitos de anacos, inda lle leva o seu tempo recuperarse.
En canto ó tema dos amigos..., pois..., qué queres que che diga, eu adoito vir aquí por aquí e aínda que fai pouco que te coñezo, xa te teño por un dos meus amigos da Lareira.
Pídolle perdón á Julio e a María por non lles responder agora, teño que marchar, pero mañá eilles facer un comentario-resposta como eles merecen. ¡Saudos para ós tres!
Unha matización, releendo o que escribín no primeiro comentario deste artigo: "Xa se sabe que o amor doe, pero se non doera non existiría o amor". Expliqueime mal. O amor non ten porqué doer. So que moitas veces, por desgracia, sí doe. Ougallá non doera. Hai amores que doen e son moi bos. Non pretendo dicir que para que sexa amor ten que doer. Non!!! So que moitas veces se sufre de amor e por el se tentan olvidar cousas malas, tense paciencia máis do normal, etc. Pero coidado, o amor non debería aguantalo todo: o caso máis evidente é a violencia ou malos tratos que, desgracidamente, segue estando moi presente. NUNCA SE XUSTIFICA NINGÚN TIPO DE MALTRATO SEXA DO HOME A MULLER OU DA MULLER Ó HOME.
O amor supón pensar en dous e non nunha soa persoa. O amor é un acto que desafía ó egoísmo e ponno a proba para calibrar a súa autencidade e pureza. Amor pode supoñer perdoar, pero non sempre olvidar.
En fin, que me estou indo polas ramas. Quero dicir: que o amor pode facernos sufrir, pero non por iso é mellor amor. So que por amor sufrimos, enfadámonos, desenfadámonos, facemos as paces, aturamos defectos da parella, etc. Moita xente maltratada xustifica o seu maltrato, pero iso non é amor. Iso é posesión e anulación dunha persoa por parte de outra, ata chegar a depender totalmente do maltratador ou maltratadora. Iso non é amor.
Julio Torres
Hola Alvariño. Non penses que non entendín o teu relato. Todo o contrario, entendín claramente a tua intención á hora de escribir o relato. No meu comentario anterior, pretendía ser sarcastico, vamos, verlle o lado divertido. Certo é que no amor existen duas caras. É comprensible que o amor non é estar sempre nas nubes. Ten tamen un lado oscuro, como case todalas cousas. Entendín perfectamente o relato e o que querías expresar.
Pero bueno, como dicides por ai unha persoa que non amou na vida non viveu, ou polo menos faltalle algo. Polo tanto gustaríame arriesgarme a que alguna moza me rompa o corazón en anaquiños. A verdad creo que non me importaría. Ó mellor ata me sae ben e atopo a miña media laranxa. Julio dinos que sin amor non se pode vivir e que vale a pena intentalo a quedar coas ganas. Julio, falas como si tiveses moita experiencia en estos asuntos. Pareceme que estas feito un ligon de moito coidado. Jajaja.
Vouche contar un chiste: está un home lendo o periódico e lee “ No mundo tocan tres mulleres por cada home”. Quedase pensando e rosmando di: “Lastima que as tres que me tocan a min, lles guste xogar ó escondite”.
Gracias tamén por considerarme o teu amigo. Tereino en conta. Unha pregunta che quero facer. ¿Escribiches algún libro? Si é así, gustaríame conseguilo.
Maria, tes que amosarnos esa carta de amor gañadora do concurso.
Julio, estou dacordo plenamente co teu comentario final sobre a violencia de xenero. Hai xente que non se da conta de que para andar a paus, o mellor é separarse. O problema é cando consideras que a túa parella pertenceche a ti en corpo e alma. Chegando a extremos como para decir eso de “La mate, por que era mía”. Personalmente antes de facerlle mal a alguen, prefiro sair perdendo a que a miña parella, sufra torturas físicas ou psicolóxicas.
En fin, espero que pasasarades unha interesante noite de San Xoan. ¿Non creedes que deberían as empresas tomar pola súa conta este día como día festivo? Por aquí existe a romería da Armenteira, moi popular. Ainda que non é festivo noutros concellos, moitas empresas pechan as portas, polo menos medio día para disfrutar desta festa.
Moucho, non teño publicado ningún libro. Para vivir da literatura hai que ser un superventas e para iso, ademais de escribir ben, fai falta moito marketing. Outra posibilidade é ser un personaxe coñecido e presentar un libro coma propio cando, na gran maioría dos casos, escribiríao calquera menos o famoso que pon o nome. En fin, non o teño nada fácil, nin escribo tan marabillosamente ben para que unha editorial repare en min, nin son famoso.
Di Julio que o amor doe..., a min o amor sempre me curou todo. O que doe é o desamor, o fracaso, as historias que nos deixan completamente baleiros, esgotados psicoloxicamente.
En canto ó tema da “obxectividade” que di María, é difícil ser obxectivo cando tamén se é parte interesada. O que si podo dicir é que ninguén é perfecto. Son moi consciente dos meus erros, intentarei non volver a caer neles pero o que non podo facer é cambiar o pasado.
Tamén creo que o que non te mata te fai máis forte. O problema é que te fas máis forte pero tamén te volves máis frío. Polo menos, a min pasoume iso, vaime custar moito volver a namorarme. Escribir un relato é unha cousa e a vida real é outra. Na realidade non son un tipo namoradizo. Ó contrario, non teño presa ningunha. O que teña que pasar, pasará. Creo que moitas cousas son máis froito da casualidade que da nosa propia vontade.
Moucho: a carta famosa xa está no correo de Julio. Debe estar chegando a Pontevedra xa.
Alvariño: ti xa sabes que estas cousas non se buscan, atópanse e ademáis, normalmente cando máis despistado andas.
Sobre o que dis do pasado. E que o pasado non so é que forme parte de nós, senón que nos somos o que somos en base as experiencias vividas. E quen non entenda iso ... malo.
María o artigo das cartas de amor xa me chegou pero xa se publicou en A Lareira Máxica o 10 de Noviembre de 2006. Xa mo mandarás daquela para publicar. Esta é a dirección: http://alareiramaxica.blogspot.com/2006/11/agardando-unha-carta-de-amor.html
Alvariño e Moucho: de recomendada lectura. Está moi ben a carta, como xa vos dixo María.
Un saúdo a tod@s,
Carpe Diem
Encántame o teu relato Alvariño, será que me encanta ese tema, je.
Supoño Alvariño que o que fai, o que aprendemos na vida, as veces aparece en forma de dor. Destas experiencias un aprende, un madura. "De todos o malo sae algo bo e de todo o bo sae algo malo" (O de malo é un término relativo, pero creo que se entende.
As veces é mellor que as cousas rematen para comezar algo si cabe máis fermoso...Sen máis moito ánimo.
De todos modos sego dicindo sen amor, non hai camiño. O amor é necesario.
Para o Moucho, atoparás a túa media laranxa, tempo o tempo. Na vida todo surxe.
Bo verán para os que comezan as vacacións, tamén para os que traballades porque sempre haberá un anaco para disfrutar do colorido e a alegría do verán.
Publicar un comentario