domingo, 14 de febreiro de 2010

** San Valentín, Faustino, Santa Juliana y todo el santoral

COMPOSTELA. Alvariño



Colaborador de A.L.M.


San Valentín es un invento de los curas o de El Corte Inglés. Como no tengo ganas, no voy a ponerme a indagar sobre los orígenes históricos del fenómeno. No vale la pena, sospecho que sería una ocurrencia de un mandamás de algún centro comercial. La verdad, me importa un carajo, con perdón, la patente del tinglado. Hoy, me preocupan más otros temas.

Tengo un problema. No sé muy bien como explicároslo. No tiene que ver con el santo del día, es algo más complicado. Que hoy sea San Valentín solo es un complemento circunstancial de la cuestión. Tengo miedo, estoy bloqueado. Sí, soy yo, Alvariño, el de siempre. El miedo, aunque haya quien piense lo contrario, no es propiedad exclusiva de mi ave nocturna preferida.

Recordáis la letra de Mecano:
"Pero cuanto más me cura
al ratito más me escuece
porque amor es el empiece
de la palabra amargura"


Pues, ahí está la clave: “el amor es el empiece de la palabra amargura”. No me importa contaros esto, como bien dice María, a estas alturas y después de tantas horas de vuelo… Lo que ya no me apetece nada es entrar en los detalles, en el cómo, cuándo y dónde. Es un recuerdo que me resulta incómodo. Lo he pasado mal, tan mal, que lo mismo que un gato escaldado, le he cogido miedo al agua del riachuelo.

Lo que más me ha costado es volver a ser yo, en singular. Siempre he pensado que la libertad y la soledad son las dos caras de la misma moneda. A veces me siento solo, en las noches de tormenta, por ejemplo. Otras veces, pienso que esos ratos de soledad son el peaje de la autopista libertad. Os preguntaréis si he sido feliz. Sí, durante una etapa de mi vida he sido feliz siendo absolutamente libre, sin ser un libertino. ¿Y ahora qué? Ahora siento que me he perdido algo importante y como atenuante diré que no quería sufrir más y que el fondo del mar, matarile rile rón, es un lugar muy oscuro.

Pensaréis que la sigo queriendo, a ella, a la persona que ha hecho de mi el hombre más feliz de la tierra y el más desgraciado. Ya no. Hoy, después de tanto tiempo, ni le guardo rencor ni especial afecto. Nada. Lo que me pasa es que me cuesta quitarme la coraza y decir las cosas. Hoy, porque a alguien se le ocurrió, es el día de decir “te quiero” o “me gustas”. Porque toca, porque debe ser así, por lo menos para la gente que vive muy pendiente del calendario y las fases lunares. Vaya por delante, no me gusta eso de ponerle al amor horario y fecha en el calendario. Pero, también es cierto que esta fecha me coloca frente a mis temores. Ya sé que no me vendría mal un ahuyentador de fantasmas. Voy a buscar en google. No encuentro nada, cada cual parece que se apaña a su manera. Será cosa de seguir el método intuitivo. Bueno, voy a intentarlo. María, me sale en inglés, creo que voy por buen camino con la lengua de Shakespeare. Allá voy: “you make me feel so happy”, que significa, más o menos, que no se pierde el tiempo cuando se le piden deseos al arco iris. Es una traducción libre, María. Ya sé que arco iris se dice rainbow.

9 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

Julio Torres dixo...

Sempre dixen que para o amor non hai unha data concreta. E menos un día. Iso é, como xa sabemos, un invento consumista máis.

O amor, moitas veces, é tan imprevisible como o tempo.

Saúdos máxicos e arriba os ánimos, amigo
Carpe Diem

Mi Alter - Ego Super Espiritual dixo...

Ja ja ja creo que tampoco le dejo influenciar por las fechas, como tampoco por los Martes u Viernes 13,
no pues.

la verdad disfruto el Amor, pero en lo momentos en que se otorgan...

que estes muy bien,

bye, Adio

María dixo...

Poida que San Valentín sexa un invento consumista, aínda que se tiveras indagado Alvariño, descubriríasnos que non é asi, que máis ben provén dos curas, pero bueno, iso tanto ten. O caso é que nos últimos tempos é unha data consumista máis, certo. Aínda así, creo que non ten nada de malo iso de adicarlle un día ó ano ó AMOR. Ó fin e ó cabo, en tódalas súas distintas facetas é o que move o mundo, non?
A min polo menos non me tería importado nada que alguén me tivese dito onte que me quería, que lle gustaba ou, como son moi lambona, que me tiveran regalado bombóns, je je. Claro que ben pensado, se tivese a alguén que me dixese esas cousas tódolos días, como di Julio, non lle daría tanta importancia ó día de onte.
Eu que sei.
O caso é que "¿Y ahora qué? Ahora siento que me he perdido algo importante y como atenuante diré que no quería sufrir más y que el fondo del mar, matarile rile rón, es un lugar muy oscuro", non eres o único que se sinte así Alvariño. Pero supoño que é a peaxe que temos que pagar por ter querido algunha vez, por ter coñecido o amor, por ter a idade que temos.
De novo: eu que sei. Pero sabedes que? Maloserá!!! :P
PD: Oe Alvariño, non che parece un bo título para un artigo? Maloserá .... (fill in the gaps)

O Moucho dixo...

Cierto. El amor no es cosa de marcarla en el calendario. Pero por otro lado, no viene mal recordar al ser humano, que el amor hay que tenerlo presente, que por lo menos a tu pareja le dediques un tiempo extra, despues de un año de monotonía cotidiana. El día de San Tontin, nos invita a renovar el amor por tu pareja. Digamos un recuerdo de porque te has unido a el/ella, una posibilidad de volver a revivir ese grandioso día en el que le pediste su mano y el/ella te dijo que sí. De la misma forma que hay un día de la Paz para recordarnos que debemos ser mejores con el projimo, ¿por que no volver a recordar un día tan especial en nuestras vidas?. La lastima es que al igual que las navidades, el día de la madre/padre,... siempre nos vemos rodeado de consumismo. Pero vale la pena este detalle negativo, si con ello hacemos feliz a nuestra pareja y renovamos, por así decir, nuestros votos nupciales. Es una oportunidad que nos recuerda el porque estas con el/ella. Aunque yo nunca é conocido el amor(y a mi edad dudo que lo conozca) creo que lo mejor de este día, es quedarse con el significado y simbolismo que representa. Ojalá pudiese tambien tener un detalle de este tipo con una chica que me llene el corazón, pues seguramente, me haría sentirme vivo. Y es que es una fase que todo ser humano debería pasar obligatoriamente, pues nacemos, crecemos, NOS REPRODUCIMOS(y aquí se incluye el amor), y morimos. De todo esto dos cosas he conseguido y la ultima se que la tendré. Pero lo que no te dicen, ese que la tercera fase, no viene por si sola, sino que surge si surge. Y si no surge, te quedas sin ella. Como decía Shin Chan: Es lo que hay.

Alvariño dixo...

¡Hola a todos!
En primeiro lugar, unha aclaración. O autor do texto son eu, o "ilustrador" foi Julio. Carai, non se lle ocurreu outra cousa que poñerme a ese Cupido con pinta de borrachín. ¡Así non hai quen colla confianza! Outra cousa, non ando mal de ánimos. No fondo do mar quedaron Cousteau e o arrecife de coral, eu xa hai tempo que volvín a superficie. Bueno, moitas grazas polo teu comentario e ánimate ti a escribir algo, que últimamente estás moi perezoso.
O mesmo lle digo a Diego, moitas grazas polo seu comentario.
María, estupendísima a idea do maloserá. O anuncio é precioso, e a filosofía que se resume nesa frase, "no malo sera", encántame. É maravilloso ser optimista, vívese mellor e axuda moito a superar os contratempos da vida. O que pasa é que non sei que poñer in the gaps. En canto se me ocurra algo, escribireino. Moitísimas gracias.
Moucho, para o amor non hai idade. E logo, ¿non hai ninguén que che guste? Anque sexa un amor platónico. Non sei, unha actriz, unha cantante, ou unha presentadora,... ¿Ninguén? ¿Estás seguro? Outra cousa, afirmas que a reproducción é unha consecuencia do amor. Eu penso que siempre debería ser así. Pero non, non é sempre así. As veces, supoño que cada vez menos, a reproducción non é máis que a consecuencia dun calentón. Outras, pode ser consecuencia de outro tipo de intereses. Eu coñezo parellas que son unha auténtica farsa, si destas nas que hai moitísimo amor, amor ós cartos. Moitas grazas, tamén, polo teu comentario.

Julio Torres dixo...

Alvariño, a ver se che gusta esta mellor. Celestial!!!!

Saúdos, amigo
Carpe Diem

Alvariño dixo...

Pois si, gústame máis. Un día teño que contarvos a historia do meu primeiro colexio. Fun 6 anos fillo único e supermimado, quizás por iso levei moi mal o de ser príncipe destronado deportado en Siberia, é dicir, na escola. Bueno, pois o único que me gustaba da escola é que nas paredes había anxos de escaiola. Miña avoa xa me falara moito do anxo da garda: que era moi bo, que me acompañaba todo o día, que me protexía para que no me pasara nada malo,... Xa sabedes, o que fan tódolos anxos da garda e tódalas avoas. Pois, a min, aqueles anxos de escaiola recordábanme a omnipresencia de meu protector e entón conseguía tranquilizarme pensando que alí, naquel sitio hostil, non me ía pasar nada malo. E dende aquela, sempre me caeron ben os anxos. Son figuras que me dan tranquilidade.

Julio Torres dixo...

Que ben, din no cravo entonces!!!

sonia dixo...

A mi me encanta este día. Es cierto que durante el año, hay muchos días comerciales: la navidad, el día de la madre, la paz, el padre.........

Para mi San Valentín, no significa que se le dedique un día al amor, pues coincido con muchos, en que el amor no tiene fecha.
Para mi San Valentín es recordar lo importante que es el amor en nuestra vida, también la adapto a mi modo de entender amor: amar la vida, familia,hijos, amigos, pareja......Es resaltar el amor por excelencia.
Pero claro el amor es el día a día, hay que cuidarlo como una planta, sino se muere.
Los días son comerciales, también en función de como nosotros encaminemos las situaciones. ¿Por qué es necesario comprar para demostrar aprecio a alguien? (Me encantan los regalos y peco de ello). Pero no es precioso, una cena realizada con las propias manos con una decoración especial, una flor del campo de un niño, una llamada imporvisada,......Y los gestos del día a día: escuchar, una sonrisa, un abrazo, un beso, un apretón de manos, un mensaje, compartir ..........
El amor es grande día a día y San Valentín me lo recuerda.
Me gusta flotar en las nubes, en los sueños, en la ilusión, en la utopía.....Todos tenemos algo en nuestra alma de niños.