domingo, 31 de outubro de 2010

** Un arco iris repleto de buenos sentimientos y deseos


SANXENXO. Julio Torres

Cuando la lluvia nos sumerge bajo su frío y húmedo manto y la tarde se hace noche...Cuando vemos que Villagarcía y otras zonas de Galicia se inundan un año más tras el azote de las primeras inclemencias líquidas fuertes....Cuando vemos que estos días son más propios del invierno que del otoño...Cuando el viento teje entre sus manos una fuerte canción insípida y pesada...Cuando los truenos enfurecen la calma de la noche...

Y,¿por qué no? Cuando pensamos, soñamos en un mundo lleno de paz, desposeído de guerras e injusticias. Cuando ...Suceden tantas y tantas cosas que no nos gustan... En esos momentos canciones como la versión de "Somewhere Over the Rainbow" interpretada por Israel Kamakawiwo Ole parecen concebir un halo de penetrante esperanza y felicidad futura que disipe el manto estacional de melancolía instalada en la naturaleza gallega. El deseo de que un arco iris transforme en luz la oscuridad...


venres, 22 de outubro de 2010

** ¿Ti que farías no seu caso? Axúdalle a decidir


CORUÑA. María
Colaboradora

Non sei se este é o mellor lugar para redactar esto. Seguramente non o sexa. Nen sequera sei se ten cabida aquí. Igual Julio decide que non. Pero como fai moito, moitisímo, tempo que me está pedindo que escriba, e eu téñolle un gran cariño a este blog e máis que nada, eu actúo moito por impulsos, pois ocurríuseme recurrir a vós. Vós sabedes que cando un está desesperado fai case calquera cousa.

En fin, déixome de explicacións e xustificacións. Se Julio decide publicalo e me queredes dar a vosa opinión, agradeceríao enormemente. Se non se publica, servirame en calquera caso para poñer por escrito ideas que bullen na miña cachola e que preciso poñer en orde. Se Julio decide publicar esto, agradecería moitísimo que todos me désedes a vosa opinión. Primeiro, pq homes e mulleres non pensamos igual con respeto a certos temas, e segundo, pq sempre é máis doado ver as cousas dende fóra, cando un non está implicado no asunto en cuestión.

Veredes. Fai un tempo coñecín un rapaz. Separado. Decidimos comezar unha relación. Eu non teño demasiada experiencia en canto a homes ou relacións, así que digamos que me cambiou un pouco os meus esquemas. Digamos que non é como os homes os que eu estaba acostumada. Non sabería explicarme moi ben. Eu son bastante fría á hora de expresar os meus sentimentos. Son bastante calculadora. Deixo que a cabeza actúe, ás veces, máis que o corazón.

O caso é que este home debeu chegar a miña vida nun momento de baixón afectivo ou non sei porque habitualmente non me tería comportado como o fixen. Falando claro, ata daquela nunca actura dese xeito. Nunca me deixara levar de tal maneira por outra persoa. Sempre souben que unha de dúas, ou me estaba namorando tolamente como non o fixera endexamáis, ou estaba toleando pero de verdade.

El é un rapaz moi cariñoso, moi aloumiñador. Moi de "quérotes", "corazón", "vida miña" bla bla bla. Cousas todas elas que a min non che me gustan moito que digamos. Non creo que teñan nada de malo, pero nin eu son dada a prodigarme nese tipo de comentarios, nin creo que veñan moito a conto cando levas 2 días con unha persoa. A todos nos gusta que nos queiran e nolo digan, pero cando realmente é asi. Creo que cando dis unha cousa moitas veces, acaba perdendo o seu valor verdadeiro. Non sabería explicarme. Está ben decirlle a tua parella que a queres cando realmente é así. Pero estar todo o día co conto do quérote na boca, e máis dende o primeiro día, pois para min fai que cando realmente despois queres a esa persoa, a palabra "quérote" perda valor. Non sei se me explico.

Ben, comezamos unha relación. Ó pouco tempo unha amiga del á que eu non coñecía ponse en contacto comigo para decirme que é a súa amante dende fai non sei canto tempo. Uns 3 anos ou unha cousa así. Imaxinarédesvos a miña reacción.

Resumindo moito pq senón esto alagaríase eternamente, chegamos a conclusión de que a tipa si fora a súa amante durante o tempo que el estivo casado e incluso cando se separou seguiron véndose. Pero ó parecer, digo o parecer pq eu poño todo en cuarentena, mentras estivo comigo non estivo con ela.

Pero a raíz diso eu empecei a dubidar de todo e a saber moitas cousas que antes non sabía. Como que por exemplo o seu matrimonio so era tal de cara a galería. Ámbolos dous tiñan outras relacións paralelas. Non sei quen foi o que empezou, si sei que el se enterou de que ela lle poñia os cornos, e polo visto el tamén llo facía a ela.

Sei que deixo moitos detalles no aire pero como dixen antes, non é cuestión de aburrirvos con culebróns. Se algún dato vos resulta relevante podo comentalo máis tarde.

Costoume decidir seguir con el despois de enterarme de todo esto pq para min o pilar base dunha relación é a confianza e eu sabía que me ía costar volver a confiar nel, e peor aínda, sabía que ía estar coa mosca detrás da orella todo o tempo, e iso non me parecía xusto nin para min, nin sobre todo para el. Se estás con alguén ten que ser confiando nel. Se vas ter que estar todo o tempo desconfiando, mellor déixao e punto.

Iso estiven a punto de facer, pero el demostroume por activa e por pasiva que lle importaba e que quería loitar pola nosa relación.

Volvemos, pero o que dixen antes pasou, e cheguei ata a cotillear no seu móbil.Non descubrín cousas alarmantes, máis si un par de sms de 2 tipas diferentes, ó principio da nosa relación, moi cariñosos. Con cariñosos refírome a que incluía algunhas das cousas que me chamaba tamén a min. Xa sabedes, palabritas desas pasteleiras tipo corazón, cariño bla bla bla.

As miñas dúbidas son se seguir con el ou deixar a relación dunha vez por todas porque neste plan o único que fago é comerme moitísimo a cabeza e de rebote, comerlla a el. Eu estou mal pq desconfio, fágollo saber a el e o final os dous estamos mal.

Eu penso que se xa á súa muller lle facía o que lle facía, eu non vou ser unha excepción. Se a ela, coa que levaba tempo casado lle poñía os cornos ,que non me vai facer a min que acabo de chegar á súa vida?

Por outra parte, queda claro que o tipo é un "playboy" de caral.... Un tipo mullereiro. El dime que se cometeu erros no pasado, se agora non ten dereito a enmendarse e rectificar. Pero a min costame moitísimo crelo. E non quero esperar a ver as evidencias diante da miña cara para darme conta de que me está tomando polo pito do sereno.

Evidentemente, eu queroo, senón non me costaría tanto tomar unha decisión. A ver que opinades vos do tema, pero unha cousiña antes de deixarvos opinar. Por favor, tede en conta que estamos falando de sentimentos, que a que está metida no allo e sinte o que sinte son eu. Que resulta moi doado decir, deixao e evitaste complicacións, porque eso xa o sei eu tamén, pero unha cousa é dar consellos dende fora, e outra diferente estar no meollo da cuestión.

Dígoo porque se fose un de vos o que pedise consello, eu seguramente lle diria iso, que pasara do tema, que xa atoparia a outro e así evitabase pasalo mal, pero o asunto é que aquí mal xa o vou pasar de calquera xeito. Logo, polo menos, que sexa tomando a decisión correcta.
Grazas de anteman.

** PIN DE TARJETAS (Pode que sexa un bulo)

Yo no sabía esto.
Si algún secuestrador te obliga a sacar dinero del cajero... marca tu clave al revés...!!

Si estás siendo forzado/a por un ladrón para retirar tu dinero de un cajero automático, lo puedes notificar al banco marcando tu Clave al revés.

Por ejemplo si tu número de clave es 1234 márcalo al revés: 4321.
El cajero reconoce que tu número de clave está marcado al revés del que corresponde a la tarjeta que pusiste en la máquina.

La máquina te dará el dinero solicitado, pero, sin que el ladrón se entere, la policía será avisada y saldrá para ayudarte inmediatamente.

Esta información se transmitió recientemente por TELEVISION y declararon en el programa que raramente se usa porque las personas no saben que existe.



INFORMACIÓN REMITIDA POR: María
Colaboradora de A.L.M.

** Tócala otra vez, Sam

domingo, 17 de outubro de 2010

** Cúmprense 25 anos do 1º sorteo da Lotería Primitiva


SANXENXO. Julio Torres


O primeiro sorteo da Lotería Primitiva en España celebrouse un 17 de octubro de 1985. Cumpre hoxe, por tanto, o seu 25º Aniversario. Daquela a súa introducción supuxo unha revolución no noso país (noutros xa existían co nome de Lotto), acostumado a que a quiniela de fútbol fose a raíña indiscutible das apostas semanais, moi por diante do sorteo da ONCE e o da QH dominical -aposta de carreiras de cabalos-. Da man da lotería primitiva tamén chegou a Bonoloto. En ambas había que acertar 6 números entre 49 posibles, existindo varias categorías de premios, sempre a partir de 3 acertos. Hoxe as dúas apostas siguen existindo, se ben o número de sorteos e días de celebración aumentaron. 25 anos nada máis e nada menos...

Nalgunha ocasión -hai anos- sí xoguei, pero nunca me gustaron os xogos de azar máis alá do tradicional Sorteo de Lotería de Navidad. Incluso, o da quiniela de fútbol (e iso que me gusta moito o fútbol) pois é un aposta na que para forrarte tés que ir contra da lóxica. Con todo, o azar nunca foi conmigo. Son dos que confía máis no traballo (co seu correspondente esforzo persoal), que nos xogos de azar para acadar cartos para vivir. Sí, xa sei que as dúas cousas non son excluíntes...O que non me parece acertado é a xente que deposita demasiadas esperanzas e cartos na lotería e no azar. Unha cousa é probar sorte e outra, ben distinta, é pasarse...

sábado, 16 de outubro de 2010

** "Miko-Premio"


TEO. Mariam
Colaboradora

Hace casi 30 años, una de las mayores alegrías que se podía llevar un crío era que le tocase el “miko-premio”. Alguno de vosotros tiene que acordarse de aquella sensación, de la inmensa alegría que suponía encontrarse, tras el último trocito de hielo, (sabor fresa, naranja, limón o cola), la leyenda “miko-premio” escrita en el palito del polo.

Mis amigos y yo los comprábamos por la tarde, cuando volvíamos del colegio. Recuerdo que costaban 25 pesetas y eran la versión más basic del concepto helado. Los cucuruchos diarios eran inalcanzables para muestras menguadas economías infantiles. Algún “miko-premio” me he llevado, pocos. Mi preferido, dentro de la gama accesible, era el Drácula, que creo que sigue existiendo todavía.

Pues, como os contaba, si te tocaba el “miko-premio”, al día siguiente, en el bar de Enrique, el polo te salía gratis. Allí, en el camino de vuelta a casa, que, por entonces, era un paseo agradable cubierto por ramas de frondosos árboles que aplacaban los primeros rayos de sol de cada verano, mientras caminábamos perezosamente de vuelta a casa, muchas veces acompañados por los cantos de cucos y abubillas, la diosa Fortuna repartía suerte y helados.

Ahora, a las orillas de aquel camino ya no quedan apenas sombras y el sol castiga sin piedad a los viandantes, quizás por ese mal llamado progreso, o quizás, por ese otro mal llamado estupidez. Hoy, que también es día de verano*, me he acordado del “miko-premio” y le he preguntado a mi hermano qué ponían los palitos que no tenían premio. No recuerdo si no ponían nada o si traían la leyenda archiconocida del “sigue buscando”. Mi hermano, que es cien mil veces más práctico que yo, me ha contestado que lo que pusiese el palo daba igual porque, a fin de cuentas, todos los que no traían premio acababan en la cuneta.

(Ya me ha advertido el coordinador de este blog que si pretendo que alguien lea esto he de ser breve y concisa. Lo intento, juro que lo estoy intentado, pero hay temas que requieren cierta contextualización y este es uno de ellos).

Me explico: nada, cero, cuneta o sigue buscando. La más absoluta nada o algo. Éramos críos, nuestra personalidad, parte proveniente de la genética, parte proveniente de los procesos de socialización, se estaba formando. Sigue buscando significa: hoy no has tenido suerte pero mañana tendrás una nueva oportunidad. Nada es nada, y si tiene algún significado puede ser algo así como: ¡mecagoen…!

Y lo anterior viene a cuento de lo siguiente, el otro día, me volví a reencontrar, creo que en la 1, con la peli, “Un romance muy peligroso”. Ya la había visto hace un montón de años y la recordaba vagamente. Cuando salió la escena del hotel y Piquito de oro- Clooney le soltó a Jennifer la parrafada esa del amor que se encuentra una vez en la vida, bla…, bla,... (por cierto, una idea muy recurrente en el cine, también presente en Los puentes de Madison), yo pensé: “Pues, le tocó el miko-premio a la Jenny, suerte la suya”.

La escena está muy bien rodada, eso sí, pero el mensaje no me gusta. No puede ser que sea así, porque si es así, como diría mi abuela, aviados vamos. Vale, a veces sucede así, tal como dice Clooney, lo reconozco. En fin, que entre la “nada” más terrible y absoluta, a la que nos conduce irremediablemente la pérdida de aquel gran amor verdadero que solo pasa una vez por la vida y que se deja escapar por ser sencillamente gilipollas, y el “sigue buscando”, yo, sin ninguna duda, me quedo con el “sigue buscando”. Mañana será otro día y prefiero pensar que voy a tener una nueva oportunidad, que una cosa es el cine y otra la vida real.





--------------------------------------
* NOTA ACLARATORIA DE JULIO: O relato foi escrito e enviado por Mariam cando todavía era verán.

** Un ano sen Andrés Montes (o "Tiki-Taka" do deporte)


SANXENXO. Julio Torres

Hai un ano, un venres 16 de octubre, morría un crack do xornalismo deportivo chamado Andrés Montes, e que sempre será lembrado por ser un xenio retransmitindo os partidos de baloncesto e de fútbol, polos seus apodos a deportistas e compañeiros de traballo e por frases do tipo: "Tiki-Taka" (gran xogo) ou "La vida puede ser maravillosa". A ningúen deixaba indiferente. Podía gustar ou non (tamén tiña os seus detractores), pero do que non hai dúbida era de que conseguía animar o partido máis aburrido do mundo. Iso seguro.

O tempo pasa e pasa rápido, iso xa o sabemos tod@s. Nunca me olvidarei deste crack das retransmisións de raíces galegas (por parte de pai) e cubanas (por parte de nai). Quizás esa mezcla galego-cubana era a artífice da súa xenialidade. Non sei. O que teño moi claro é que poucos xornalistas consiguen inculcar o seu espíritu de emoción nas retransmisións deportivas. Hoxendía lévase un estilo moi conservador que so na radio se mellora, pero lonxe de acadar as cotas de Andrés Montes (quen, por certo, traballou moitos anos na radio) ¡¡Fan falta moit@s Andrés Montes nas retransmisións!!


ARTIGO RELACIONADO: Andrés Montes abandona La Sexta

venres, 15 de outubro de 2010

** A Frase Máxica....Entre luces e sombras


"Nunca una noche ha vencido al amanecer, y nunca un problema ha vencido la esperanza"
(Anónim@)

xoves, 14 de outubro de 2010

** Un premio que te puede dejar helado


Este fin de semana leer A Lareira Máxica puede tener premio. O tal vez no...
Alguien se puede quedar helado. O quizás no...
...Pero te quedarás con buen sabor de boca. ¡¡¡Eso seguro!!!
¿De qué se trata? Si quieres descubrirlo no dejes de leer el blog los próximos días. Recuerda que, ante todo, lo importante es participar. Suerte!!!

mércores, 13 de outubro de 2010

** ¿Subes ou baixas?


SANXENXO. Julio Torres

Entró en el ascensor. Tras verlo lo saludó. No se conocían. El tiempo le parecía una conversación banal y ambos optaron por no decir nada. El silencio se hizo. Se miraban de reojo, a la vez que intentaban clavar sus ojos en cualquier lugar fuera del alcance del otro. Sus caras, teñidas de un halo de misterio insospechado, se separaban cada vez más y más. Aquellos 12 segundos de trayecto se convirtieron en 12 largas e inoloras horas imaginarias y en una huida frenética. Dos personas en el ascensor, atracción y timidez al mismo tiempo. Poco y mucho tiempo. Todo es relativo, pero tiene su momento. ¿Un flechazo? ¿Química? ¿Subían o bajaban?. Nunca, nunca lo sabrán. Hay momento irrepetibles que es mejor no dejar pasar...





Por certo, a raíz deste imaxinario minirelato, ¿cara onde soedes mirar nun ascensor cando ides en compañía doutra persoa de sexo contrario?. Unha vez, hai xa 12 anos, fixera unha enquisa para Radio Voz e as respostas eran do máis ocurrentes. E xa non vos digo nada dos temas de conversación, cando non coñeces a outra persoa, ou qué farías se te quedaras encerrado con outra persoa nuns ascensor. Loxicamente, todo depende de con quen...As contestacións foron moi divertidas. Probade a facer unha pequena enquisa entre @s vos@s amig@s. Seguro que vos sorprende algunha contestación. O ascensor, fonte de onde beber anécdotas. ¿Quen non ten unha?

martes, 12 de outubro de 2010

** Richard Dean Anderson ou cómo saír ben dun problema


SANXENXO. Julio Torres


A súa figura naceu mediada a década dos 80 e permanece imborrable logo de 25 anos. Incrible: con calquera cousa inventaba ouro e saía de situacións aparentemente de inverosímil resolución. O seu nome incorporouse ó acervo popular case ó mesmo tempo que o do mellor mago do mundo. Logo virían as reposicións. Claro que non é o mesmo velo hoxe que hai 25 anos pois hai 25anos a tecnoloxía estaba en proceso de fecundación e hoxe día xa superou a maioría de idade. McGiver foi un crack da época, un modelo a imitar mezcla de imaxinación e habilidade en doses altas, ríanse fontaneiros ou electricistas que para eles quixeran ter os seu dotes de intelixencia e practicidade. É máis con el, a crise económica estaría resolta nunhas horiñas.¿Imaxinádesvos cómo a daría por finalizada? Servidor non o sabe, pero no seu mundo pseudo-real os atrancos non eran máis que simples anécdotas insípidas...

Para os nostálxicos desta afamada serie dos 80:

venres, 8 de outubro de 2010

** AFORTUNADOS


VIGO. Sonia
Colaboradora

Hoxe, aquí sentada, son consciente unha vez máis do afortunada que son.

As veces un non está cheo, non acaba de atopar o seu espacio, ou busca algo grande, unha felicidade total, un paraíso, quizais non reparamos que non hai paraíso ou felicidade se non se experimenta un pouco a dor, porque todo forma parte desa felicidade.
Pode que, a felicidade sexa unha utopía, unha táboa de náufrago, unha aspiración, un sono, e mentres esquecemos o día a día, eses instantes de lecer, de alegría interior.

Deus, canto afortunados somos, ao ver un azul intenso no ceo, o fondo as montañas do país veciño e o verde intenso da nosa terra.
Somos ricos, cando ollamos unha aposta do sol, e ao noso carón os nosos amigos, sobriños, pais, namorados........
Deus, temos unha terra máxica, praia, montaña, prado, sol, neve, choiva........Tráeme lindos recordos dun poema que aprendín de pequena e vos expreso algunha estrofa:

“Galicia é unha nai velliña e soñadora,
na voz da gaita rise,
na voz da gaita chora.

Galicia somos nós,
a xente maila fala
se buscas a Galicia
en ti tes que atopala”

Somos moitos que crecemos coa nosa xente, e a miúdo esquecemos que somos grandes, polo moito que non queren, están para o bo e para o malo. Pode que, ás veces, non aceptemos o que nos din, rifamos, outras rimos, incluso choramos, pero están.

Afortunados os que temos un prato de comida na mesa, e mellor aínda dos que disfrutamos dunha comida caseira feita polos nosos pais. Sempre se lembra con nostalxia a comida da “mamá” ou da nosa avoa.

Podemos protestar, non sentirnos cheos, pero debemos ser consciente do gran afortunados que somos, polo menos se temos as nosas necesidades básicas cubertas...

Escoitemos ben o noso corazón, porque quizais esa paz que a veces buscamos está no noso interior, non esquezamos que vivimos nun país libre, e nunha terra fermosa, con xente fermosa.

Somos únicos e irrepetibles e no noso interior hai un tesouro por descubrir que luce coma as estrelas da noite. Todos podemos brillar, iso si, sempre que o fagamos con amor, no sentido grande da palabra.

** ¡¡¡Unha frase simpática pero chea de razón!!!



Si un día te sientes inútil o deprimido, acuérdate de esto: ¡Hubo un día en que fuiste el espermatozoide más rápido del grupo! (Anónim@)

venres, 1 de outubro de 2010

** Entre la piel y el alma, ¿qué hay en realidad?


SANXENXO. Julio Torres

Entre la piel y el alma ¿qué es lo que hay? ¿Sangre, tal vez? ¿Músculos, huesos? ¿Qué habrá? Tal vez la respuesta no sea nada de eso, sino que la pregunta se ciña a algo más abstracto e intangible: un sentimiento indescriptible a la par que imborrable. La piel simula simbolizar lo superficial y visible en contraposición a lo profundo, y no siempre visible, que representa el alma.

En su intento de averiguarlo, el cantante David De María nos obsequia con un enfoque romántico en su tema: "Entre la piel y el alma". ¿Qué será lo que tenemos atrapado entre piel y alma?. Con esta canción de fondo, es posible que podamos reflexionar sobre el tema, alzar la vista hacia nuestro interior y otorgar a nuestro cerebro la condición de árbitro mediador entre lo superficial y lo profundo. Quizás, sólo quizás, él sea capaz de decirnos qué tenemos atrapado entre la piel y el alma. Y, seguramente, en voz bajita, nos lo sople al oído mientras esboza una tierna sonrisa de satisfacción...