Publicacións
** Sólo naipes
OUTES. rOMI
Porque hay bombillas que se funden antes de cumplir su función, al menos por una vez, también hay historias que se acaban casi sin empezar. El propósito es cambiar dudas por certezas, siempre antes de salir mal parado. Porque a ciertas edades no vale la pena perder el tiempo con quién no esté dispuesto a perderlo contigo. Ese "Je ne sais pas..." que se da sólo de manera bipolar. Que sin darnos cuenta pasó de ser una ilusión para uno y una falta de fe para otro, en una rutina víctima de la distancia, o de las pocas ganas... Pocos días... muchas horas... miles de palabras... que al final sólo son cenizas, de algo que nunca existió. Y que se irá enfriando poco a poco, sin darnos cuenta, dejando paso a un escaso recuerdo.Tan sólo una triste historia que contar, a modo de anécdota.
Una complicidad que dejamos en una casa de empeños, para comprar una baraja, en la que reyes disfrazaban a reinas de comodines creyendo que éstas no se daban cuenta de la jugada.
4 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Non me gustan as persoas manipuladora e que xogan cos sentimentos das persoas. Gústame o relato, a pesar da decepción amorosa que encerra no seu interior. Ougallá na casa de empeños se deixara as cousas malas e non as boas. A complicidade do amor e moitas outras pequenas granes cousas xeneran ilusión e fan medrar a conta corrente dun valor chamado felicidade.
A ilusión hai que regala, e a distancia é unha mala herba que convén eliminar para que a pranta creza ben e non murche. Pero non é a única herba mala no destino do camiño amoroso.
Non sei se o relato que escribes é real ou imaxinario, espero que o segundo.
Gústoume o relato, moito. En canto ó tema, penso que o mellor é quedarse coas cousas boas. O amor non é una ciencia exacta. Unhas veces sae ben e outras, non. O que se queira encher de odio e de carraxe, que se encha ata rebentar. E ó que queira fundirse nun mar de bágoas e lamentos, decirlle eu que pedín un camión de kleenex e que me sobro a metade. O caso é que, namentres, a vida está pasando para todos. O caso é que, tamén, esa mesma vida tamén nos está esperando. De nós depende.
Ata aquí, a teoría. Logo, ven a práctica. A práctica sempre foi a parte máis jodida, porque colocarse nun pedestal e empezar a largar, faino calquera que teña lingua.
Moitas veces non te das conta das cousas ata que che pasa algo grave, algo que te desperta, que che fai reaccionar, que te coloca ás portas dun abismo inmenso. Daquela, si, daquela abres os ollos. Creo que é o instinto de supervivencia.
¡Saúdos!
Encantoume o teu relato Romi. Por desgraza hai persoas que tentan manipularnos, ás veces deixámonos ir pensando que é polo noso ben ou pensando en que co tempo poden cambiar..., iso polo menos fixen eu de máis nova, cando ainda pensaba que a xente actuaba sen maldade, pero diso hai moitos anos. Agora non, á mínima sospeita de manipulación, póñome en garda e deixo as cousas moi claras; esta forma de actuar valeume algunha que outra rotura sentimental, pero creo que valeu a pena... Hoxe en día estou cunha persoa que me respeta tal e como son, i eu a él. Levamos uns 20 anos xuntos e non me arrepinto de afastarme dos manipuladores.
Pero non só no ámbito do amor hai manipuladores, incluso hai os que se fan chamar amig@s sen selo en realidade, só intentan sacar de tí o maior proveito, e cando o descubres pásalo realmente mal.
Todas estas experiencias son necesarias na vida, i é sinal de que realmente se está vivindo na realidade e non nunha burbulla, aislado do mundo, que iso sí que debe ser triste. Así que, animémonos que unha vez que se lle quita a careta a alguén, ainda que queira volver a poñela xa sabemos que a leva posta.
Alvariño, que razón tés cando dís que cando se pasa realmente mal é cando vemos o que realmente pasa ao noso carón. Mellórate desa ciática e cóidate moito.
O dito, gustoume moito o relato. Un saúdo a tod@s.
Moitas grazas polos ánimos Mary. En canto o que dis dos manipuladores levas razón: mellor fuxir.
Logo, tamén está a especie da xente falsa. Estes non manipulan nada porque non poden pero son máis falsos que o mismísimo Judas, sempre falando por detrás, sempre cos chismes dun lado para outro, espelexando por espelexar. Dan verdadeiro noxo, qué persoas máis vacías, máis estúpidas.
Os amiguiños do face...¡ja!
Publicar un comentario