martes, 23 de decembro de 2014

** Cos mellores desexos

Aínda que non son o Rei, por noveno ano consecutivo e coa chegada destas entrañables datas, quero desexarvos ós e ás colaboradores/as e seguidores/as de A Lareira Máxica un Nadal, así como un 2015 moi bo no que a felicidade vos asolague en tódolos aspectos e áreas da vida. Moitas grazas por estar sempre aí.

De igual xeito quixera ter unha lembranza moi especial para aquelas persoas que non o están pasando ben por motivos de saúde, traballo, etc. O mesmo para as que perderon a seres queridos. Este días días constitúen unha durísima proba polo que conlevan as ausencias dos que xa non están connosco.

Dúas últimas cousas:
1- O Nadal non debe ser consumismo e regalos, senón unha época para pasar en familia, na compaña dos seres queridos e dos bos amigos. O verdadeiro regalo son as persoas que nos aprecian e ás que nos apreciamos.
2- O espírito navideño está moi ben, pero de pouco vale instauralo agora se o resto do ano o abandoamos. Debemos adoptalo os 365 días do ano. Non só no Nadal.

....................................

Julio Torres

venres, 19 de decembro de 2014

** Os 25 anos de Floreano

Floreano,o personaxe do humorista gráfico Gogue, cumpre 25 anos connosco. De aspecto moito maior e coa súa inconfudible boina, Floreano é un bo amante do viño e da xoldra. Longa vida a Floreano e longa vida ó humor gráfico galego con debuxantes gráficos tan bos como Davila, Gogue ou o Carrabouxo, entre outros. Rir sempre é bo para a saúde, pero non sempre é doado. Grazas!!

....................................................
Julio Torres

sábado, 13 de decembro de 2014

** Madonna, anos 80

Madonna é, sen dúbida, unha das grandes cantantes do pop internacional. Coido que se poderían distinguir varias etapas na súa carreira, cores de pelo e escándalos á marxe. A música que máis me gusta dela era a dos 80 pois é un son máis netamente pop. Nesta época interpretou míticas cancións coma: Holiday, Who´s that girl?, La isla bonita, Material Girl, True Blue, Like a virgin, Like a prayer (canción que acaba de cumpriu xa 25 anos, Express yourself ou Cherish. Persoalmente considero que as cancións de 1990 en diante, agás algunha excepción,non superan en calidade á dos 80.





...........................................................

xoves, 27 de novembro de 2014

** Os bancos intensifican a venda de productos con riscos

Logo do escándalo das preferentes e das subordinadas na que todos coiiciden que miles e miles de españoles foron estafados e non informados dos riscos que conlevaban (existen multitude de laudos arbitrais e sentencias xudiciais que así o demostran), os bancos parece que voltan ás andadas ofrecendo novamente productos con risco a clientes que van pedir depósitos a prazo fixo de toda a vida: bonos, fondos de inversión, pagarés e outros. Incluso ós que non piden producto algún. Cómpre, pois, estar alerta e ter moito ollo co que nos queren vender. É algo xeralizado a tódolos bancos, como podemos ver neste artigo elaborado por ADICAE.


Lembrade: non se debe firmar nada que non se sepa o que é, aínda que cho venda a persoa do banco que coñeces de toda a vida. Eles van ó seu e reciben atractivcas comisións por vender o que lle mandan os seus xefes. Agora os bancos están obrigados a facilitar todo tipo de información para que o usuario poida estudar con calma o que vai firmar. E se se negasen débese acudir á Oficina de Consumo e poñer a conseguinte denuncia. Así que, en caso de dúbida débense levar os contratros a asociacións de consumidores (ADICAE, AUSBANC,...).

En fin que rescatamos bancos, pero os vellos costumes parecen que rexurden...


...........................................................
Julio Torres


mércores, 26 de novembro de 2014

** Magnum

Magnum foi unha das series míticas alá polos anos 80 e unha das primeiras que puidemos ver na TVG. Coido que aquelas dobraxes ó galego coas frases míticas de Higgins: "Oh meu Deus!!"ou "Zeus, Apolo" (cando chamaba polos cans) ou as divertidas tramas nas que se vía envolto Thomas Magnum (Tom Sellek) marcaron unha época. E a sintonía de entrada é inconfundible...

...........................................................
Julio Torres

** Un pouquiño de humor para o mes de novembro

** A Frase Máxica de...Alfred Adler



"Es más fácil luchar por unos principios que vivir de acuerdo con ellos"
............................................
Unha frase de: Alfred Adler


Opinión dun servidor: Hoxendía moi pouca xente vive de xeito coherente ó seu pensamento, o que parece algo de sentido común tradúcese en moitas ocasión nunha paradoxa. Acontece que hai persoas que incluso carecen de principios, nunha sociedade bastante egoísta e individualista, e para as que o fin xustifica os medios...

sábado, 4 de outubro de 2014

** As porcentaxes que xogan ó despiste

Houbo un tempo no que se as gasolinas e gasóleos subían unha peseta (para os máis novos: sería menos dun céntimo actual) xa era motivo de apertura dos telexornais e informativos. Hoxe xa poden incrementarse cinco céntimos dun día para outro, que non será motivo para principiar programa algún. Pero non so é iso, de hai uns anos para aquí en lugar de falarse de que suben ou baixan tantos céntimos, so se fai referencia á porcentaxe de subidas ou baixadas. Dame a sensación de que se quere enganar á poboación para que pense que suben menos os carburantes. Afortundamente a xente -polo menos unha gran parte- non se deixa enganar facilmente. Deberíase falar de céntimos e non de porcentaxes que xogan ó despiste. A imaxe que ilustra este artigo foi tomada hai case un ano. Nembargantes, as cousas non mudaron. As informacións séguense dando de xeito interesado para que non cunda o pánico.


Por certo: cando se din prezos sempre se da a media estatal ou a de Madrid, pero en Galicia sempre son máis caros. E é que en Galicia, paradoxicamente, é unha das comunidades cos soldos máis baixos de España pero a que ten un custe máis alto dos combustibles. ¿Enténdeo alguén?


A información sobre os prezos dos carburantes, como acontece cos datos do paro, préstase a manipulacións e maquillaxes que tenden a restarlle importancia a cousas que sí a teñen, e mesmo a sacar unha nimiedade positiva de tremendas cifras e datos negativos. Cómpre non deixarse enganar...


...........................................................
Julio Torres

** A Frase Máxica...Proverbio africano


venres, 3 de outubro de 2014

** Entre lusco e fusco

De súpeto, un repentino pensamento espertouno e fixo que, como se dun lóstrego se tratase, se erguera da cadeira.

- "Chego tarde, chego tarde", laiábase de xeito apurado imitando a aque coello de "Alicia no país das marabillas".

En pouco máis dun minuto correu ata a fin do seu xardín. Sentouse ó pé dun valado coma quen se senta nunha butaca para ver unha película. So lle faltaba as palomitas e mesmo parecería un sesión de cine,. O entre lusco e fusco medraba para morrer o día. Chegara á tempo.

O ceo azul trocaba a súa cor por diferentes tons laranxas e o sol semelleba a xema dun ovo. Lentamente o astro poñíase no horizonte por detras da Illa de Sálvora. Unha nube inesperada fixo efecto coador do sol, que conqueriu atravesala ó cabo duns longos intres, case sen despeinarse.

Calma. Paxaros e peixes do mar ollaban incrédulos aquel misterio da natureza e gardaban silencio namentres non remataba a función. Estampa preciosa, beleza indescriptible. O día esmorecía e a lúa cobraba forza, facéndose forte ante a chegada da noite. O mar vestíase de cómplice para agochar ó sol e, pouco despois, éste desaparecía. Foi entón cando os paxaros reanudaron o seu vo, os peixes continuaron nadando, e ela voltou á casa, non sen antes pronunciar ben alto e claro: ¡¡Obxectivo cumprido!!. Á par dúas bágoas cargadas de kilos de felicidade escorregaron pola ´sua meixela ata estrelarse no chan, ó lado dos seus pés.


...........................................................

Julio Torres © 2013

martes, 30 de setembro de 2014

** Los Tamara


Artigo adicado ó meu amigo Alberto Ordóñez, gran amante da música de Los Tamara e de Pucho Boedo


Los Tamara foi un dos grandes grupos galegos de música, en especial a etapa que tivo a Pucho Boedo como vocalista. Creouse en Noia en 1958 e viviron a súa época dourada deste conxunto na década dos 60 e dos 70. Cancions como "A Santiago Voy", "Puerto de Compostela", "Mi tierra gallega", "Airiños, airiños, aires", "O vello e o sapo" e outras quedarán sempre na memoria colectiva dos amantes da música galega.

As persoas que formaron parte de Los Tamara ó longo da súa historia foron: German Olariaga (voz 1958-61), Pucho Boedo, (voz 1961-76),Paco Montero (voz 1976-80),Enrique Paisal Rego, Antonio Vázquez,Prudencio Romo, Alberte Romo, Quique Alvarado, Antonio Cruz, Manuel Graña e Sito Sedes (so en 1990 e no 2002).

...........................................................
Julio Torres



** ¿Recaudar ou salvar vidas?

Xa sabedes que me encanta o humor tan galego de Luis Dávila. O de Bueu sempre adoitar colorear de actualidade tinguidas de retranca galega as súas viñetas.

Nos últimos días estase a falar máis ca nunca de se as multas son máis para recaudar que para salvar vidas. O novo axuste dos radares permiten multar a unha persoa que vai a 58 km/hora nunha vía limitada a 50%. Diminúe a marxe de erro. Moito se podería falar sobre o tema. A reflexión máis escoitada é aquela que di que se o que se pretende é a que xente no corra, pois que se lle informe sempre de que hai radares. Outra é en que límite de velocidade está o risco: 50, 55, 58, 70. Todo é moi relativo e os tramos escollidos para os límites se realizan utilizando o sentido común. Outra cuestión é que hai moitos tramos que poñen a limitación de 50 pero non poñen o do fin da limitación. E moitas máis. ¿Vos que pensades de todo isto?
................................
Julio Torres

xoves, 11 de setembro de 2014

** O vermello xa non é sinónimo de éxito

O vermello parece que cotiza á baixa. O Ferrari de Fernando Alonso cada vez corre menos, presidente dese equipo vermello dimite onte. E tamén onte a ÑBA, a selección española, a vermella, caeu eliminada nos cuartos de finais do Mundial de baloncesto que se disputa en España. A mellor selección que nunca tivo España caeu sorprendentemente eliminada logo dun partido malísimo no que nunca estivo dentro. Atrás queda aquel Mundial que gañaron no 2006, poucos meses despois do nacemento de A Lareira Máxica.

E falando de vermella, o equipo de España de fútbol tamén está en horas baixas, logo de quedar eliminada na primeira fase do Mundial de fútbol de Brasil no mes de xuño deste ano. Outro magnífico combinado que dificilmente se repetira e que conquerira en 2010 o Mundial de fútbol de Sudáfrica. Agora está de renovación e figuras ilustres como Puyol, Xavi, Xabi Alonso ou Villa xa dixeron adeus á selección.


Lonxe queda aquel mes de agosto de 2010 no que chegamos a ser os vixentes campións do Mundial de fútbol e do Mundial e do de baloncesto, e no que, asemade, eramos os daquela actuais campións por seleccións da Eurocopa de fútbol, así como da Eurocopa de baloncesto. Catro títulos en catro competicións distintas, algo que estou seguro que xamais voltará a acontecer.

O dito, o vermello non vive os seus mellores momentos na actualidade. O globo vermello pinchouse ou, cando menos, perdeu aire...

...........................................................
Julio Torres

mércores, 20 de agosto de 2014

** A Frase Máxica: o sorriso

xoves, 7 de agosto de 2014

** Fine Young Cannibals hai 25 anos


Fine Young Cannibals quitou no ano 1989 dúas das súas míticas cancións. Estoume a referir a "She drives me crazy (Ela vóltame tolo) e "Good thing" (Cousa boa ou Boa cousa). O grupo formado en 1984 publicaría 5 discos (1985, 1989, 1999, 1996 e 2006). Particularmente quédome co do 89, do que se extraen os dous temas musicais xa mendionados.

Para os amantes do grupo inglés, vaian estes dous temas de xa hai nada máis e nada menos que.....25 anos. Disfrutade con estes dúas pedazo de cancións.




...........................................................

mércores, 6 de agosto de 2014

** Voos sen motor

30 graos. Verán. Unha praia. A sombra cotiza á alza. Un suave vento peina os seus beizos e meixelas. Sensación de liberdade e relaxación. Unha toalla. A area fina susúralle ó oído. De súpeto, unha pequena gaivota, dunha nova xeración, pousa sobre a terra e desfila ávida de alimento. Carente de vergoña, percorre incesante o areal desexando que a inviten a unha tapa. Infructuoso convite. Decepcionante resultado que resolve collendo prestado, para sempre, un bocadillo dun neno. A popular ave carroñeira levanta o seu vo e bule escorrediza para reunirse coas súas compañeiras previa deglución instantánea de exquisito manxar capturado. Desta vez houbo sorte. Ás máis das veces calquera cousa lle vale con tal de saciar o seu voraz apetito.

O sol cae, o día remata, a praia toca ó seu fin por hoxe. Mañán, mañán será outro día. Descanso. Vacacións. A lúa apúntase á velada nocturna, namentres no interior das vivendas os mosquitos fan botellón vendo unha peli de Drácula...

...........................................................
Julio Torres

martes, 5 de agosto de 2014

** Chama eterna

"Eternal Flame” (“llama eterna” en castelán) triunfou hai 25 anos. Hoxe, o éxito das Bangles non pasa de moda e a súa letra aínda menos. Unha das cancións imprescindibles en toda colección de música que se precie. Non é para menos. Unha doce balada na que o ritmo e as letras van da man, acompasadas e ateigadas de profundos sentimentos de amor. Pechemos os ollos e escoitemos a canción que lla adico a tódalas persoas que lles encanta e disfrutan con este tema musical.




TRADUCCIÓN Ó CASTELÁN EXTRAÍDA DE INTERNET:

Cierra los ojos, dame la mano;cariño
¿Sientes mi corazón latir?
¿Me entiendes?
¿Tú sientes lo mismo?
¿Estoy solo soñando
o esto está ardiendo en una eterna llama?

Yo creo que es lo que significa;cariño
te veo cuando estas durmiendo
tú me perteneces
¿No sientes tu lo mismo?
¿Estoy solo soñando
o esto esta ardiendo en una eterna llama?

Di mi nombre, el sol brilla a través de la lluvia
una vida eterna sola
y tu viniste y quitaste la pena
no quisiera perder este sentimiento
cierra los ojos, dame la mano;cariño
¿sientes mi corazón latir?
¿Me entiendes?
¿Tú sientes lo mismo?
¿Estoy solo soñando
o esto está ardiendo en una eterna llama?

Di mi nombre, el sol brilla a través de la lluvia
yo vivía tan sola
y tu viniste y quitaste la pena
no quisiera perder este sentimiento


...........................................................
Julio Torres

luns, 4 de agosto de 2014

** Humor da man de Luis Davila

Coma sempre certeiro Carlos Davila. O de Bueu sempre nos achega o seu humor do cotián reflictido en marabillosas viñetas gráficas. Sublime. E como xa dixen en máis ocasións: humor 100% made in Galicia. Galicia Calidade. Noraboa Luís!!

domingo, 3 de agosto de 2014

** A Frase Máxica...sobre o amor verdadeiro

sábado, 2 de agosto de 2014

** ¿Despiste natural?

Laura Pausini sae dar un concerto en bata (¿e iso?. A bata rebelde ábrese de vez en cando, pero a cousa non vai máis aló, ata que nos últimos segundos da actuación a cantante sube por uns escalóns, da a reviravolta e amosa por uns intres a parte inferior do seu corpo espida... Pouco depois ó tentar pechala volta a abrila e de novo pode observarse a súa parte inferior dianteira núa... Laura resolve todo dicindo "si han visto, han visto. Yo la tengo como todas".

Con todo, aquela escena de fin de ano do ano 1987 na que Sabrina nos amosou un peito que non puido ser contido polo suxeitador foi máis impactante... Ou iso penso. Por certo, as dúas son italianas.¡Que casualidade!...




.........................................................
Julio Torres

venres, 1 de agosto de 2014

** A Frase Máxica....Sorría por favor!!

xoves, 31 de xullo de 2014

** ¿Quen ten o mando?

J. R. Mora deu no cravo debuxando esta viñeta de humor. Xa ten un tempo (cando antes do verán pecharon 9 canais da TDT) pero non deixa de ser actual. As tornas non sempre son o que parecen e nesta imaxe reflíctese de xeito maxistral. So resta por preguntar: en realidade ¿quen ten o mando?...

Lembrade que podedes acceder á bitácora de humor gráfico de J.R.Mora a través de "A Eira dos Blogs" en A Lareira Máxica. Visita moi aconsellable ó seu blog.
...............................
Julio Torres

mércores, 30 de xullo de 2014

** Modernidade melodiosa

O móbil soa unha e outra vez. Unha música celestial emana do trebello electrónico. Resístese a consultalo baixo pena de afogar aquela fermosa canción. Finalmente sucumbe á curiosidade de coñecer que mensaxe se agochaba detrás do ton melodioso. Silencio. O whatsapp revélase alegre e agarimoso. O sorriso non se fai agardar e o efecto é recíproco. Felicidade. Verbas, frases e moitos emoticonos mesturados. Modernidade conquistada. Lonxe quedan as cabinas insaciables de moedas con ringleiras de xente facendo cola. Máis preto unha interacción virtual. Modernidade actual versus romanticismo pre-tecnolóxico pasado.

...........................................................
Julio Torres

martes, 29 de xullo de 2014

** A Frase Máxica...sobre a intelixencia

domingo, 27 de xullo de 2014

** 25 anos sobre rodas...

Los Inhumanos convertiron en éxito alá por 1989 aquilo de "Qué difícil es hacer el amor en un Simca 1000". Unha das cancións máis simpáticas e divertidas desta banda de amigos (e nunca mellor dito tendo en conta o número de persoas que eran) convertidos en grupo musical e que tamén é lembrada por máis cancións. Ésta foi uns dos seus primeiros éxitos e o seu estribillo moi cantado no seu momento. Logo Inhumanos reconverteríase en "La Banda del Capitán Canalla" a principios dos anos 2000.

Para os que non lembredes cómo era un Simca 1000 podedes ollalo no vídeo.



Nese mesmo ano,outro coche tamén facía as delicias noutra grupo musical: O "Cádillac Solitario" de Loquillo y los Trogloditas, que en 1983 xa cantaran aquela canción de "Quiero un camión"...Cuestión de rodas ou de chasis.

De todo isto hai nada máis e nada menos que ...25 anos. Cómo pasa o tempo, se mesmo parece que foi non hai tanto...



...........................................................

sábado, 26 de xullo de 2014

** A Metamorfose das Palabras

"As palabras son a representación de fonemas cun significado, pero se cambiamos ou modificamos o contexto, as palabras mudan de significado. Isto é a Metamorfose das Palabras: dar vida ás palabras convertíndoas en portadoras de sentimentos, contos e aventuras. Unha forma de crear e transmitir cultura, porque a cultura creámola entre todos"


Así presenta Mary Camiña, unha das colaboradoras de A Lareira Máxica, o seu blog: A Metamorfose das Palabras. Nel podemos ler poemas, contos e outras composicións, reflexións, temas sociais actuais e moito máis. Artigos sinceros, sensibles e realistas expresados nunha linguaxa cercana pola editora do blog que non se agocha para verter as súas opinións sobre as cousas que acontecen na nosa sociedade actual, así como os aspectos da vida que son importantes pero pequenos ós ollos de moita xente pero son as que nos achegan felicidade. A felicidade das pequenas grandes cousas. Algúns dos artigos soaranvos pois xa os puidestedes ler en A Lareira Máxica. Outros descubrirédelos por primeira vez, cautivaranvos e non vos deixarán indiferentes.

Entre os seus últimos artigos atoparedes, por exemplo:
--> Crecendo xuntos
--> Impotencia
--> Prepárate para irte do país
--> Yo también decía que la política no me interesaba cuando las cosas iban bien
--> Paradigmas do amor
--> Galega

Este último artigo é moi recomendable para ler un día coma hoxe, 25 de xullo, Día de Galicia.

Deséxolle a A Metamorfose das Palabras unha longa vida, pois reúne moitos ingredientes moi importantes: calidade, variedade,intelixencia, implicación e proximidade, entre outras características. É un dos blogs que podedes seguir en "A eira dos blogs", que atoparedes nunha das columnas de A Lareira Máxica, e na que se recollen bitácoras recomendadas.

...........................................................
Julio Torres





venres, 25 de xullo de 2014

** 25 de xullo: Galicia celebra o seu día

H oxe é o día de Galicia. Nos 8 anos que ten A Lareira Máxica acabo de decatarme de que nunca puxera o himno galego e Galicia posúe un himno cunha letra e unha música moi bonitas. O himno galego conxuga o poema "Os pinos" de Eduardo Pondal cunha composición musical de Pascual Veiga.O nome de Galicia non figura no poema, sendo substituído por fogar de Breogán. Foi interpretado por primeira vez en 1907 na Habana (Cuba).

Aínda que existen diversos vídeos, vouvos poñer dous: un é cantado e tamén subtitulado, e outro subtitulado, pero no que so se escoita a música. Anímovos a escoitalos enteiros. Non me diredes que non podemos presumir de himno!!. É 25 de Xullo, o día de Galicia. Festivo na nosa terra. Viva o galego, viva Galicia!!!

----------------------------------------------
Julio Torres


HIMNO GALEGO

Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
Que din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?


Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.


Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
máis sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non os entenden, non.

Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.




venres, 27 de xuño de 2014

** O verán de 2014 voltará ser azul...

Tve voltará a repoñer este ano a mítica serie Verano Azul, a cal lembramos en A Lareira Máxica no seu día para saber qué acontecera cos seus protagonistas e qué facían no ano 2006 . TVE fixo pública hoxe esta nova, se ben non comunicou data de inicio de emisión. Soamente se sabe que será por La 2. Chanquete, Tito, Piraña, Javi, Pancho, Desi, Bea, Quique e Julia están de volta. Nos principios da década dos 90 chegouse a reemitir varias veces. A útima no ano 95. Xa pasaron 19 anos desde entón. A primeira vez que se botou foi en outono de 1981. Case nada...

..........................................................
Julio Torres

** O raposo e o galo van de voda ó ceo

Era unha vez un raposo que era vexetariano. Tíñalle certa tírria a un galo moi fachendoso e argalleiro que vivía cerca, pero xa canso de que se terminara burlando del, argallou unha forma de saírse por unha vez coa súa; así que acercouse un día, cando estaba na póla dunha árbore e díxolle:
- Mira, galo, estou farto de estar sempre a rifar contigo, recoñezo que ti es máis listo ca mín, así que, se che parece ben, quero que fagámolas paces.
- E por que me hei de fiar de ti? Es capaz de paparme nun descoido...
- Va! Tí xa sabes que o fago para facerte rabiar, que eu sonche vexetariano. Mira, ho!, para que vexas que estou a falar en serio, invítote a comer mañán na miña casa...
- Bueno, sexa logo...- dixo o galo sen se fiar moito.

Ao día seguinte, o galo preséntase na casa do raposo, con moita prudencia. Non as tiña todas con él, ainda que cheirar cheiraba a cereais... Á porta da casa estaba posta unha mesa con dous cubertos e unha tarteira enriba.

- Benvido, galo! Como fai un bo día puxen a mesa fóra, non che importará?
- Que me vai importar! Iso mesmiño che ía propoñer eu.

O raposo levantou a tapa da tarteira e repartíu dúas cullaradas de papas de centeo con trigo quentes
para cada un. O raposo púxose a comer con gran afán, pero o pobre do galo, como tiña peteiro e non boca apenas puido comer.

- E logo, galo, non tes fame? Mira que están boas estas papas. Ummm- relamíase o raposo.
- E que, hoxe almorcei moito e non che teño fame...- decía o galo disimulando, xa que si que estaban ben boas as condenadas...

Na cara do raposo víase que o fixera adrede e o galo marchou todo cabreado, pensando para sí que xa lla pagaría, rirse así del.

Ao cabo duns días, voltan encontrarse o galo e o raposo.

- Bos días, raposo- dille o galo.
- Bos días, gustáronche as papas do outro día?- contestoulle o raposo con retranca.
- Si, oh! Gustaron, mágoa que estivera xa farto. É o que che ten isto de estar sempre convidado a tantas festas e comilonas.
- Vai! Non che sabía eu que tiveras tantos convites.
- Pois si, mira por onde, acabo de ser convidado a unha voda.
- Unha voda?- interesouse de seguido o raposo.
- Pois si, éche unha voda moi especial, disque vai ser a “voda do ano” pola abundancia de manxares e lambetadas, que ata trouxeron un cociñeiro extranxeiro especialista en todo tipo de grans e verduras.
- Hoooo! Que sorte tés- díxolle cos ollos fóra do sitio e relaméndose- quen puidera ir.
- Agora que o penso, a miña invitación é para dous, se queres vir...
-


E levaríasme contigo?
- Como non hei levarte co boas que estaban as papas do doutro día?, sería ser mal amigo. Pero hai dúas condicións para poder ir á voda, que non sei eu...
- Xa sabía eu que o dicías por dicir, que non queres que vaia contigo..., co que me custou facer as papas...
- Bueno, algo se poderá facer ao respeto... A primeira condición é ir limpo coma unha patena e traxeado, a outra é..., esto xa é máis complicado...
- Díme! Non ha ser para tanto!
- E que... a voda é no ceo!
- Como? No ceo? Ti estás tolo!
- Si, no ceo, prepararon un gran cumio dunha montana onde só se pode ir voando, para que os animais carnívoros non poidan chegar a ela, pero, claro..., coma ti es vexetariano pois non lles importará que vaias.
- E como vou chegar aló arriba se eu non teño ás?
- Ufff!, pois vai ser un problema si, …, se ainda pesases algo menos...
- Eiii! Estasme a chamar gordo?
- Non, ho! É que se estiveses máis fraco, igual podía contigo e podíate levar agarrado nas patas...
- Pois se é por iso, non te preocupes, cando é a voda?
- Para a semana que ven.
- Pois para a semana que ven podería pesar cinco quilos menos, será suficiente?
- Podería, pero mellor que sexan seis quilos menos.
- Feito! Quedamos logo para a semana. E moitas gracias!

Alá foi o raposo todo contento por ser convidado a unha voda de tan altos voos. Pasou toda a semana facendo exercicio e dieta para perder os quilos pactados, pensando que semellantes manxares ben valían a pena tal sacrificio. Chegado o día, sen embargo, só perdera catro quilos e medio, ainda así víase moito máis lixeiro, así que pensou que o galo ven podería con el.

- Vaia, vaia! Que elegante estás!- díxolle o galo.
- A que se me ve máis lixeiro e delgado?
- Pois sí, pero ainda así, non sei eu se poderei contigo.
- Si que podes, se es un galo forte e grande- retrucou o raposo, sen deixar de pensar nos grandes manxares que os agardaban.
- Buemo, pois imos aló. Agárrate ben ás miñas patas que alá imos! E non mires para baixo!

E o galo saíu voando co raposo colgado das patas. Xa levaba subido bastante, cando deixou cair disimuladamente, un pouco de manteiga polas patas abaixo e o raposo comezou a escorregar.

- Oe, ti! Deixa de suar tanto que estou esvarando!
- E que pesas moito, para mín que non adelgazaches todo o que acordamos.
- Ai! Ai! Que esvaro! Baixa, baixa!
- Xa vou, xa vou...
- Date presaaaaaaaaaaa....

E o raposo caíu. Ía polo aire pensando que, cun pouco de sorte, caía nunha meda de palla, pois alá abixo vía como uns campesiños colocaran todo o trigo en medas e dispoñíanse a mallalo. Pero así como se ía acercando, foise dando conta que xusto ía caír na eira onde estaban a mallalo trigo. Entón o raposo fíxose unha promesa a si mesmo.

- Se desta me salvo e non morro, xuro que, por moi bos manxares que teña, non quero saber máis de vodas no ceo, eu quedo en terra.

..........................................................................................
RELATO RECOLLIDO POR: Mary Camiña

martes, 3 de xuño de 2014

** "Frivolité"

O autobús que transportou á selección de Francia nos partidos do Mundial de Fútbol de Sudáfrica de 2010 foi destruído recentemente co pretexto de alonxar o mal fario e as pantasmas. Unha coñecida firma de prendas deportivas encargouse desta hiper importantísima tarefa de vida ou morte, así como de pregonalo ós catro ventos. Dame que o autobús aínda estaba en bo uso e obedece todo a unha campaña de lavado imaxe, publicidade e marketing de cara ó Mundial de Brasil que comenzará nuns días. Paréceme unha auténtica frivolidade pois se ese autobús non lle valía para a selección francesa, sí valería para moitísima xente cun mínimo de sentido común. En fin, que a vida non so é fútbol ou deporte, senón que hai vida máis alá...Que pouco sentidiño teñen algúns!! E é que as pantasmas non están no autobús precisamente, máis ben fóra del...

...........................................................
Julio Torres

luns, 2 de xuño de 2014

** Pasou hai 25 anos...Vaia, vaia!!

Corría o ano 1989 cando soaba insistentemente nas radio fórmulas musicais daquel ano esta canción tan pegadiza. Daquela quedounos ben claro -por se alguna dúbida había- que en Madrid non había praia. Que podían gañar a Liga ou a Copa, pero que "Aquí no hay playa" pregonaban ós catro ventos. Verdad, verdadeira. 25 anos despois a vida parece que sigue case igual en canto á letra se refire... Que lonxe queda aquela tema do grupo madriño "Los Refrescos" ó que se lle coñece so por este tema musical que foi canción do verán en 1989 e no que un dos seus compoñentes era galego. Un cuarto de século que se di ben axiña...Vaia, vaia!!

...........................................................

Julio Torres

sábado, 31 de maio de 2014

** O mestre, o carniceiro e o burro

Noutros tempos, os nenos estaban na escola todos mesturados, e tiñan un só mestre, según soubesen os libros íannos pasando de curso.
O carniceiro e o taberneiro dunha pequena aldea eran amigos e tiñan os fillos no mesmo nivel, ata que, por sorprendente que parecera, o fillo do taberneiro, ainda que non era moi estudioso que digamos, pasou de nivel e o do carniceiro non.
Unha tarde, na taberna, o carniceiro estaba a falar do tema co taberneiro:

-Oe ti, como é que o teu fillo pasa de curso e o meu non? Dende cando é máis listo ca o meu?
-Home! Parece mentira que non o saibas, é que o meu está indo a clases particulares co mestre- díxolle chiscando un ollo- claro que, sempre se lle deixa caer un pequeño agasallo polo traballo que fai co rapaz en horas extra..., tí xa sabes.
-Non, non sei.
-Tranquilo, que eu explícocho e xa verás como o fillo che pasa de curso.

Dito e feito, o carniceiro foi falar co mestre e esa mesma semana comezou coas clases, a ver se nese último trimestre conseguía pasar coa axuda delas.

Tódalas semanas ía o carniceiro co seu fillo montados no burro a xunto do mestre dar un par de clases extra; e tódalas semanas o carniceiro leváballe un pequeno agasallo en mostra de agradecemento: unha ristra de chourizos, un pequeño lacón, unha cacheira, uns quilos de costelas da agulla,..., e o último día antes das notas: un xamón.

Chegou o día das notas e o fillo do carniceiro sae do colexio todo contento, non só pasaba de curso senon que sacara sobresaínte en todo... O carniceiro achégase ao mestre e dille con certa retranca:

-Vaia! Pois sí que che son boas as súas clases, Sr. Mestre.
-Mira se son boas, que se chegan a durar tres semanas máis, apróvoche ata ao burro.

...........................................................
SANXENXO. Mary Camiña

venres, 30 de maio de 2014

** Dous verbos sinónimos chamados ESIXIR e PEDIR

Nas últimas semanas puiden aprender que esixir ou impoñer son sinónimnos de pedir. E eu que pensaba que eran cousas distintas...De tanto escoitarllo dicir a algunhas persoas de verbo "fluído" que saían na televisión decateime que debía ser verdade. Desconfiar sería ser de ignorantes...E se ademais se tanto se repite e tamén sae na televisión en horario de máxima audiencia pois ten que ser certo imperiosamente... Xa que logo, agora xa sei que significa o mesmo esixir sacrificios que pedir sacrificios. ¡¡Claro, cómo non me decatei antes se ambos verbos son da mesma conxugación: as dúas acaban en "ir"!!. Para que logo digan que non se aprenden nada bo cada día da xente que sae na televisión...Así que xa sabedes...

** Unha interesante revista para o consumidor

Existen moitas revistas adicadas ó consumidor. Hoxe recoméndovos Consumer (o enlace tamén o tedes na columna esquerda de A Lareira Máxica, en "A eira dos blogs") editada por unha coñecida marca de supermercados do norte de España. Nela podemos ler moitos e útiles artigos relacionados coa saúde, a alimentación, aforro, e outros relacionados coa economía doméstica e a vida cotián. Actualízase periodicamente e incluso se pode descargar a revista en formato papel.
A modo de exemplo: Los diez alimentos más eficaces contra el colesterol

...........................................................
Julio Torres

xoves, 29 de maio de 2014

** Brasil

Brasil prepárase para comer fútbol de primeiro, fútbol de segundo, e fútbol de postre. E con el a fame irase sen necesidade de comer alimento sólido algún. Así, por arte de maxia. O mundo enteiro olla deportivamente para Brasil, namentres se esquiva a mirada social para outro lado. Brasil: un país no que a pobreza disfrázase de fútbol para encaixar un gol a vida ou morte. O porteiro mira fixamente ós ollos da morte, a fame gaña por goleada e a paixón polo fútbol convértese nun todo indestructible:¿cartos incluídos?...

...........................................................
Julio Torres

** Mente e corazón vs educación

luns, 26 de maio de 2014

** En perspectiva gráfico-social

sábado, 24 de maio de 2014

** O custo da vida volta a subir...

Juan Luis Guerra ten unha bola de cristal. No seu día deixounos cobizosos de café coa súa canción "Ojalá que llueva café", pero anos despois superouse. Iso sí, non sería ata agora cando nos decatamos do que nos quería dicir en toda a súa extensión con "El costo de la vida". Abofé que o custo da vida subiu e subiu pero, se prestades atención ó que nos cantaba, case se axusta máis ó momento actual que ós anos 90. So é cuestión, co permiso da música, deterse a empaparnos da súa letra visionaria para caer na conta de que, en realidade, se refería á España actual salpicada de corrupción, delincuencia, paro, recesión, menciñas, dereitos,... Se incluso o precio da gasolina, como di este cantante de verdades sociais, volta a subir. Continúa incrementándose, para ser exactos. Abofé que o precio dos carburantes é máis alto ca nunca. E sobre todo en Galicia, que é a rexión de España onde máis custa repostar. O de Galicia non o dixo Juan Luis, pero é real, moi real, como a vida mesma...

...........................................................
Julio Torres

xoves, 1 de maio de 2014

** 8 anos de A Lareira Máxica na internet

A Lareira Máxica cumpre 8 anos nada máis e nada menos. Quero darlles as grazas a tódol@s colaboradores/as que escriben (ou escribiron nalgún momento) n` A Lareira Máxica, en especial ás persoas que máis teñen escrito aquí. Tamén o meu agradacemento a tódol@s seguidores/as que cada vez son máis. E desde diferentes países. Por último, pero moi importante, quero darlle as grazas á miña amiga Patricia Loureiro que coordina a páxina d`A Lareira Máxica no Facebook e sobe alí todo o que aquí ve a luz. Moitísimas grazas, Patri!!

Pasaron xa 8 anos desde aquel 1 de maio que decidín crear A Lareira Máxica aproveitando a festividade do Día do Traballo do 1 de maio de 2006.

A experiencia está a ser tremendamente positiva e permitiume coñecer a moita xente. É gratificante poñerse diante do ordenador e poder escribir o que un quere, sen trabas, e sen que ningúen che diga que o podes ou non publicar. O único que lamento é non poder actualizar máis A Lareira Máxica, pero non podo adicarlle o tempo que a min me gustaría.

Por útimo, lembrarvos que xa sabedes que tod@ aquel/a que o desexe pode enviarme artigos para publicar n`A Lareira Máxica.

...........................................................
Julio Torres
Creador, editor e coordinador de A Lareira Máxica

** Fuxan os ventos: os trobadores do pobo galego



Fuxan os ventos é, sen dúbida, outros dos grandes da música galega. As súas cancións son pura obras mestras cantadas na nosa lingua. "A saia da Carolina", "Sementar sementarei", "O meu amor é mariñeiro" ou "O carro" son quizais as máis lembradas deste gran grupo pioneiro da música cantada no galego. Incluso ten unha nana moi bonita que podemos ollar na segunda parte do vídeo que encabeza este artigo. En recoñecemento do seu labor en prol do galego, sirva este modesto recoñecemento desde A Lareira Máxica. Pura maxia trobadora do pobo galego.

...........................................................
Julio Torres
Creador,editor e coordinador de A Lareira Máxica


** O verdadeiro conto de carrapuchiña vermella

** A Frase Máxica de... José Luis Alvite: o talento

xoves, 10 de abril de 2014

** O perigo consentido dos coches sen carnet

É incomprensible o feito de permitir o uso de coches para os que non fai falta ter carné de conducir e que todos temos visto nalgunha ocasión. Curiosamente lonxe de existir menos cada vez vense moitos máis. Persoalmente considero que para calquera vehículo a motor debería ser obrigatorio están en posesión do carné correspondiente para poder manexalo. ¿Por que? Pois porque para circular na estrada é preciso non so a práctica senón ter coñecementos teóricos. É UN PERIGO. Non comprendo cómo a Dirección Xeral de Tráfico consente iso. Non comprendo porque os que usan moto ou un coche dos de toda a vida deben ter carné de conducir, namentras que outros que empregan os denominados "ser carné" non se lles esixa tal requisito imprescindible. ¿Será un privilexio, con motivo económico, a favor das marcas que fabrican estes coches? Sexa cal sexa a causa coido que é unha decisón irresponsable e perigosa, á par que inxusta por partes dos lexisladores.


Xa sei que hai persoas que teñen o carné de conducir dun coche ou de moto e logo non aplican as normas de tráfico que tiveron que aprender, pero que directamente non se lles esixa ter permiso de conducir ós que usan os "coches sen carné" e que logo poidan provocar accidentes tanto pola reducida velocidade á que circulan como polo descoñecemento das normas de tráfico... É máis, as persoas que mercan este tipo de coches fano porque non se ven capacitados para sacar a parte teórica do carné de conducir. A contradicción é moi clara...

Doutro lado, a estes cochiños so se lles permite circular en distancias curtas, pero na práctica a xente emprégaos para ir a onde queren sen importarlle o lonxe que poida estar o seu destino. E iso por non dicir que so teñen dúas prazas dianteiras e hai xente que leva nenos nel.

¿Estamos tolos? Así pois cabe preguntar ¿por que se lle pide ó resto de conductores? ¿Non circulan por estradas ó igual que outros coches ou motos para os que é preciso ter carné de conducir? ¿En que quedamos entón? Non sei vós pero a min é algo que me parece un evidente perigo consentido a nivel legal...

...........................................................
Julio Torres
Editor de A Lareira Máxica

luns, 31 de marzo de 2014

** A Frase Máxica sobre....o amor verdadeiro

venres, 21 de marzo de 2014

** Funcionarios

Un funcionario público é un señor ou unha señora que, moitas veces detrás dunha mesa ou ao outro lado do teléfono, te atende, informa, asesora... sobre os máis diversos temas relacionados coas distintas administracións. Por suposto, hai moitas clases de funcionarios, pero case sempre os asociamos a esta idea que acabo de apuntar.

Moita xente non ten unha boa opinión dos funcionarios/as. O máis probable é que pensen que son maleducados, vagos, descoidados, amargados, ineptos..., que pasen unha hora –ou máis! – tomando o café ou lendo o xornal, cando non usando esa “hora” para ir ao salón de peiteado, a facer a compra ou aproveitando para pasar polo ximnasio.


É posible que haxa funcionarios destas características - servidora coñeceu algúns persoalmente - pero tamén é verdade que moitos outros traballadores públicos son excelentes persoas e mellores profesionais.

Por exemplo, hai uns días tiven que facer unhas xestións nun rexistro da propiedade dunha cidade galega e o traballador que me atendeu, fíxoo con tal xentileza e paciencia que saín do rexistro totalmente reconciliada co funcionariado. Explicounos absolutamente todo con detalle, acordábase do meu caso cando volvín o segundo día e, no último, cando por fin fun levar a derradeira documentación que me faltaba, vai e dáme as grazas! El a min! “Pois xa está todo, moitas grazas!” Así me dixo, e cónstame que trataba a todo o público da mesma forma.

Por iso, cando un funcionario pon mala cara, non explica ben as cousas e saes con máis dúbidas e problemas que cando entraches, habería que preguntarse tamén como é esa persoa na súa vida privada. Porque profesionais bos e malos e persoas boas e malas hainos en todas partes. Ou non?


...........................................................

Estrela de Xullo

** ¿Que hai nun bico?

martes, 4 de febreiro de 2014

** Humor sen apenas verbas

** Burbulla






E co brillo do sol,
ao lonxe, se delatou,
pois,a súa presencia,
ao ser transparente,
non se fixera patente.

Preguntárame miles de veces
por qué non respondía
maís que burdas sandeces.
Por qué xa non sorría
e a súa alma desaparecera.
Nunha gran burbulla vivía
sen que a realidade transcendera.
Apartado dos sentimentos
das persoas e dos seus pensamentos.
Sumido no egocentrismo,
non se daba conta que vivía
nun mundo de ilusionismo.

Sen sentimentos que fixeran sufrir,
sen sentimentos que fixeran vivir,
adicado ao seu traballo e ao seu mundo,
mundo onde os sentimentos eran mudos.
A súa alma perdeuse na inmensidade
da materia e do razoable.
Só interesaba a súa realidade.
Unha burbulla impenetrable
o protexía das persoas;
as cales simples nomes eran,
listas de nomes sen vida,
neles só buscaba afagos,
cumprimentos e resultados,
sen darse conta sequera,
das amizades perdidas.

O amor, a amizade, a compresión
todos estos, sentimentos son;
desterrounos da súa persoa
creando a burbulla para mantelos fóra.
Chegará un día no que descubra,
xa, quizáis, moi cerca da loucura,
e vexa con cordura que o seu corazón
necesita sentimentos e non protección.
Ese día, volverá a vivir e lle contará,
cando esté preparado, a súa alma lle falará:
dos sentimentos
e dos pensamentos,
da felicidade e da morriña,
do encanto da vida,
do sufrir para gozar,
do rir para non chorar...

..................................................................................................................................... SANXENXO.© Mary Camiña

xoves, 23 de xaneiro de 2014

** A Frase Máxica de ....Ghandi

mércores, 22 de xaneiro de 2014

** ¿Falta moito para a fin de crise?


...........................................................
REMITIDO POR: Xabier Nogués

domingo, 12 de xaneiro de 2014

** Definicións curiosas do Carpe Diem

Nun breve espacio de tempo, nun momento en que estaba un pouco agobiada polos acontecementos, tres persoas distintas mencionáronme o CARPE DIEM pero, con certa sorpresa, vin que me estaban falando de tres conceptos distintos. Quizáis sexa iso ó que chamo a existencia de distintas acepcións segundo o punto de vista do que entenda cada un.

O primeiro que mo mencionou, foi dunha forma máis tradicional, “aproveita o momento”, dende o punto de vista de non malgastar o tempo que vives. Teño que é unha persoa tolerante, diplomática, sensata e con empatía, o que eu entendo como boa persoa, das que podes falar con elas do que sexa e te escoitará, darache unha opinión pero sin impoñerche nada. Ten todo o meu respeto e incluso comparto, a maioría das veces, a súa forma de ver as cousas.

A segunda persoa que mo dixo foi cun sentido máis parecido a “non te compliques demasiado a vida polos demáis, non sexas tan altruista...”, é unha persoa que sufre cando me ve sufrir e non quere que o pase mal, pero entende que a miña forma de ser é a que é, e que no fondo non son tan altruista, senon que tamén teño o meu amor propio. Sei que a súa intención é boa, que se preocupa e cre, acertadamente, que cando me encargo dun problema non paro, normalmente, ata que está solucionado ou xa non se pode facer nada máis. É unha persoa protectora, que se aparta instintivamente daquelas persoas que lle fan mal, pero, que nunca se nega a axudar a alguén cando llo piden con humildade, sen embargo non é tan diplomático e non soporta á xente arrogante, nin fai por disimulalo.



Ata agora, as definicións eran máis ou menos axeitadas ao que convencionalmente entendemos por Carpe Diem. Pero encontreime cunha definición dun terceiro suxeito que me desconcertou. Ademáis, é que me deu a definición do que esa persoa entendía por Carpe Diem, e quedei un pouco sorprendida. Significaba vivir a vida no momento, sin pensar no futuro, sendo esa persoa o centro do momento e cos demáis contemplándoo e non interferindo. Ufff, que mal rollo me diu..., eso soábame máis a egocentrismo que a outra cousa...Sería esta unha nova forma de vivir o Carpe Diem? Un Carpe Diem Egocentrista? Tiña toda a pinta. Normalmente, con este tipo de xente acabo mal, e, ao meu pesar, así foi: xuzgoume e intentou que prevalecese a súa opinión sobre a miña, xa que se debe crer un ser superior. Respeto a súa visión da vida pero de persoas que non queren saber nada dos seus semellantes, só telos como meros “admiradores”, aplaudíndolles os seus logros e sen pizca de empatía, prefiro apartarme deixándolle claro o que opino. E, tristemente, así o fixen, non por non compartir a súa visión da vida, senon porque teño que ser coherente, se unha persoa, despois de moitos anos sen vela non lle interesa nen o máis mínimo dos sentimentos e vida de quen foi un amigo ou amiga, está claro que un tampouco debe interesarse nela. Deséxolle o mellor, e cando esté preparado para volver a confiar na raza humana e baixe do seu pedestal, e lle interesen o resto dos mortais como persoas que interactúan e non que simplemente observan, aquí estarei.

E, falando do carpe diem e dos “seus significados” eu decántome polo “Carpe Diem Equilibrado”, que ven sendo algo así o que dixo xa unha vez Estrela de Xullo e tanto me gustou, aquel, xa famoso: “Carpe Diem, pero cos pés na terra”. Dito en palabras dun psicólogo: “vivir o momento para aumentar as emocións positivas e as relacións sociais, pero sendo conscientes das nosas capacidades”, sin deixar de lado a planificación económica, e a nosa interacción cos demáis, xa que creo que todos estamos conectados dalgunha forma e as nosas accións repercuten nos demáis. É dicir, a fórmula para alcanzar a felicidade que nos permitirá disfrutar do presente sin influir negativamente no futuro nin nas persoas coas que convivimos.

Saúdos.

...........................................................
SANXENXO. Mary Camiña 

** A maxia das verbas

Case hai 5 anos que nos deixou o gran Mario Benedetti, pero as súas frases e a súa obra, seguen moi presentes e son inmortais. Que rápido pasa o tempo. Recollín unhas cantas frases e un poema, moi evocadores e cheos de sabiduría, a sabiduría que nos soubo transmitir este grande da literatura e un gran mago das verbas escritas que precisan de ser recitadas en alto.

...........................................................
Julio Torres